Sięgnęłam po "Obcą" z niejaką obawą, gdyż znałam losy bohaterów z pierwszego sezonu serialu "Outlander". Nie byłam pewna, czy autorce wystarczy kunsztu, aby utrzymać moją uwagę, skoro nie mogła mnie zaskoczyć fabułą.
Czytając, miałam dość często wrażenie, że ekranizacja prześcignęła pierwowzór - oddanie klimatu osiemnastowiecznej Szkocji lepiej udało się na ekranie. Główna bohaterka momentami drażniła. Wiele scen - samych w sobie całkiem niezłych - przegrywało w zderzeniu z serialowymi rozwiązaniami.
Ostatecznie jednak moja opinia jest pozytywna. Przede wszystkim z uwagi na postać Jamiego, który w serialu nie dorasta do pięt swemu pierwowzorowi - okazuje się, że ten książkowy poza zwierzęcym magnetyzmem, dobrym sercem, zapatrzeniem w Claire i fizyczną siłą, ma również inteligencję! Ponadto w książce znacznie bardziej podobała mi się końcówka - w serialu niepotrzebnie dosłowna i przedramatyzowana. Tu filozoficzno-religijne pogawędki i przemyślenia Claire równoważyły dramatyzm tego, co wydarzyło się z Jamiem, czyniąc całość bardziej strawną. W dodatku Gabaldon udowadnia, że całkiem sprawnie porusza się po terenie teologii katolickiej, co cenię na tyle, że przymykam oko na możliwy mały anachronizm.
Brakowało mi odrobinę rozwinięcia wątków polityczno-historycznych i filozoficznych - były oczywiście obecne, ale bardziej rozwinięte podniosłyby wartość książki. Cóż, może będzie na to miejsce w kolejnych częściach, których nie omieszkam przeczytać.

Sięgnęłam po "Obcą" z niejaką obawą, gdyż znałam losy bohaterów z pierwszego sezonu serialu "Outlander". Nie byłam pewna, czy autorce wystarczy kunsztu, aby utrzymać moją uwagę, skoro nie mogła mnie zaskoczyć fabułą.
Czytając, miałam dość często wrażenie, że ekranizacja prześcignęła pierwowzór - oddanie klimatu osiemnastowiecznej Szkocji lepiej udało się na ekranie. Główna...