Kwiecień 2015, nawet w Polsce, i to od jakiegoś czasu, powszechnie wiadomo co to minimalizm. Autorzy książek, blogów lifestyle'owych a nawet programów telewizyjnych bombardują nas radami jak osiągnąć spokój i harmonię dzięki uporządkowaniu przestrzeni życiowej.
I w to wszystko wpada jak burza Mari Kondo ze swoją autorską metodą KonMari i informuje jak (chyba jednak nie do końca) pozbyć się niepotrzebnych rzeczy oraz jak praktykować wdzięczność w swoim domu. I, o dziwo, trafia do Polaków. Dlaczego? A no myślę, że po ciężkich latach komunizmu (i co tam, że minęły dobrze ponad 20 lata) przyzwyczailiśmy się do gromadzenia (bo przecież później nie będzie) oraz nadmiernego kupowania (bo też przecież później nie będzie). W efekcie nasze (często nadal komunistyczne mieszkanka) są najzwyczajniej w świecie zagracone wszystkim po przysłowiową kokardę.
Ja miałam to szczęście, że od dzieciństwa byłam tresowana przez mamę, dzięki czemu nauczyłam się stosować względny minimalizm, zanim jeszcze się wyklarował i przyjął swą szlachetną nazwę. Ale ile znać osób które po dziś dzień zbierają tzw. przydasię? Z drugiej strony też wiem, ile mnie kosztowało zaszczepienie idei porządku mojemu szanownemu Mężowi.
Podsumowując, dla mnie to zabawne ( a jakże!) czytadełko na jeden wieczór. Jeśli natomiast kogoś ta lektura zainspiruje do trwałych zmian to chyba właśnie taki cel przyświecał Mari Kondo. Ja szukam raczej złotych porad jak sprawić, aby kurz oraz psia sierść same wychodziły z mieszkania :)

Kwiecień 2015, nawet w Polsce, i to od jakiegoś czasu, powszechnie wiadomo co to minimalizm. Autorzy książek, blogów lifestyle'owych a nawet programów telewizyjnych bombardują nas radami jak osiągnąć spokój i harmonię dzięki uporządkowaniu przestrzeni życiowej.
I w to wszystko wpada jak burza Mari Kondo ze swoją autorską metodą KonMari i informuje jak (chyba jednak nie do...