Dużo czasu mi zajęła lektura „Solfatary” Macieja Hena. Nie ukrywam, że zaczęłam czytać tę powieść tylko ze względu na Stefana Ligęzę, wypożyczonego przez Autora z dzieła jego Ojca. :)

Obiektywnie jest to dobra powieść o konstrukcji szkatułkowej. Zwraca uwagę erudycja pisarza, rozmach dzieła, obszerny pejzaż historyczny (Włochy, Francja, Polska) oraz umiejętne wykorzystanie rzeczywistych postaci żyjących w przeszłości. Widać, że Maciej Hen poświęcił sporo czasu na kwerendę źródłową. Dużym plusem jest także płynność języka, jego historyczna stylizacja, a przede wszystkim malarskie przedstawienie obyczajowości mieszkańców Neapolu, przenikliwe ukazanie całej gamy ludzkich uczuć, psychologii tłumu i pokręconej psychiki samego Masaniella.

Subiektywnie zaś… niestety całość mnie znużyła. Pisarz niepotrzebnie wprowadził mnogość postaci, których wartość dla fabuły w moich oczach była znikoma lub żadna, stanowiły one pretekst do przedstawienia obyczajów i mentalności epoki. Cóż mnie obchodzi przeszłość jakiegoś Fortunata Petrellego? I losy jego przyjaciół, pociotków i dalszych znajomych? Mój ulubieniec pojawił się dopiero niemal w połowie książki. Umiejscowienie akcji w Neapolu również mnie nie zachwyciło, nie przepadam za włoską mentalnością i samym miastem leżącym u stóp Wezuwiusza.

Miałam okazję zwiedzić Neapol, zrobił na mnie jak najgorsze wrażenie, jeden dzień było ciężko tam wytrzymać. Brud, obskurne zabudowania, hałas… Nie jest więc prawdą powiedzenie „Vedi Napoli e poi muori”, lepiej zobaczyć Neapol i żyć jeszcze długo, żeby móc obejrzeć znacznie ładniejsze od niego zakątki świata! :)

Dużo czasu mi zajęła lektura „Solfatary” Macieja Hena. Nie ukrywam, że zaczęłam czytać tę powieść tylko ze względu na Stefana Ligęzę, wypożyczonego przez Autora z dzieła jego Ojca. :)

Obiektywnie jest to dobra powieść o konstrukcji szkatułkowej. Zwraca uwagę erudycja pisarza, rozmach dzieła, obszerny pejzaż historyczny (Włochy, Francja, Polska) oraz umiejętne wykorzystanie...