Piszę tę recenzję słuchając ‘Manifesto’ Victora Jara. Wyobrażam sobie człowieka który gra na gitarze bez trzech palców, zastanawiam się czy istnieje jakiś relikwiarz na trzy legendarne palce tego chilijskiego Jacka Kaczmarskiego. Tyle we mnie zostało z polityki zawartej w tej książce.

Muszę wspomnieć o najsłynniejszej powieści Marqueza. Było to najsmutniejsze sto lat samotności jakie przeżyłam. Dlaczego przedstawiciele literatury iberoamerykańskiej kondensują opowieści o pokoleniach i ograniczają je do 500 stron? Czas biegnie już dostatecznie szybko, nie trzeba go poganiać. Dlatego bałam się starcia z opowieścią Allende. Nie chciałam żeby autorka uświadamiała mi to, jak czas nieuchronnie przelewa mi się przez palce. Prosiłam w myślach: niech to pokolenie będzie ostatnie. Nie był to jednak wyraz mojej cnoty a prostej kalkulacji. Dzieliłam liczbę stron przez liczbę pokoleń. Taką donkiszoterię popełniałam przeciwko galopowi czasu miażdżącemu pokolenia rodziny Truebów.

Barwny kilim opowieści tkają w tej historii kobiety. Jednak niezbędnym dostawcą wszelkiego materiały jest tu mężczyzna. Słaba płeć utrzymuje wszystko w ryzach, w odpowiednich momentach wylewając na synów Adama kubeł zimnej wody. Isabel Allende ładnie wyeksponowała tę tkaninę. Zachęcam więc do rzucenia okiem.

Piszę tę recenzję słuchając ‘Manifesto’ Victora Jara. Wyobrażam sobie człowieka który gra na gitarze bez trzech palców, zastanawiam się czy istnieje jakiś relikwiarz na trzy legendarne palce tego chilijskiego Jacka Kaczmarskiego. Tyle we mnie zostało z polityki zawartej w tej książce.

Muszę wspomnieć o najsłynniejszej powieści Marqueza. Było to najsmutniejsze sto lat...