Christopher Moore to autor dziesięciu powieści. Kojarzony jest przede wszystkim z humorem, ironią, a nawet parodią. Zresztą.. czy jest wśród moli książkowych ktoś, kto nie słyszał nigdy o tym pisarzu?
"Ssij, mała, ssij" to kontynuacja "Krwiopijców", o których pisałam tutaj. Jak poprzednio, spotykamy się z ogromną dawką humoru, komizmu, całość jest nazywana parodią książek o wampirach. Poza wymienionymi cechami wpływającymi na odbiór i ocenę książki, spotykamy się z wieloma innymi, zabawnymi zdarzeniami. Otóż Jody, główna bohaterka serii (kolejną częścią jest "Gryź, mała, gryź"), o której wiemy, że jest rudowłosą przedstawicielką wampirów, zamieniła w krwiopijcę swojego dotychczasowego pomagiera i partnera w jednym - Thomasa C. Flooda, w skrócie : Tommy'ego. Co z tego wyniknie? Na pewno nic dobrego!
O ile Jody powoli nauczyła się podstawowych czynności wykonywanych przez wampiry, jakimi są między innymi zamienianie się w mgłę czy picie krwi odpowiednich ludzi, o tyle nauczenie swego niezdarnego, mięczakowatego kochanka tego samego nie jest już takie proste. Nie ułatwiają tego Zwierzaki, - banda wiecznie pijanych, niewydarzonych przyjaciół Tommy'ego - ani ośmiuset letni wampir, który przemienił Jody. Pomocą może się jednak okazać Abby - nastolatka próbująca upodobnić się do czegoś w stylu Gota.

O trylogiach mówi się tyle, że druga część jest zawsze najgorsza, pisana na siłę, żeby podtrzymać całość. Nie zgadzam się z tym - uważam, iż każda seria jest inna i nie powinno się przyporządkowywać jej do danych opinii. To takie.. stereotypowe. A ja unikam wszystkiego, co wiąże się z tym słowem.
Tytuł "Ssij, mała, ssij" może wzbudzić niemałe kontrowersje, nie sądzicie? Kiedy czytamy taki tekst, w pierwszej kolejności myślimy o czymś zupełnie innym niż ssanie krwi. I tutaj mamy doskonały przykład nietypowego, wręcz specyficznego poczucia humoru mistrza komedii, Christophera Moore'a. Zaznaczam przy tym, iż nie każdemu taki styl może odpowiadać, jest on bowiem w pewnym stopniu podobny do pióra Terry'ego Pratchetta, bardzo popularnego autora fantastyki.

" - Więc to już?
- Aha.
- Nigdy więcej?
- No.
- Nigdy?
- Aha.
- Mam wrażenie, że powinienem je zachować czy coś.
- Możesz po prostu spuścić wodę i stamtąd wyjść? "

Książka "Ssij, mała, ssij" nie byłaby nawet w połowie tak dobra bez Abby Normal - "zupełnie popieprzona służebnica wampira Flooda". Ta nastoletnia wielbicielka gotyku i wszystkiego, co mroczne, mianowana jako pomagierka Mrocznego Pana (czyt. : Tommy'ego) i przepięknej Księżnej (czyli Jody), jest gotowa zrobić wszystko, aby poznać bliżej sekrety wampirów, informacje, i, uwaga - zostać jednym z nich. Dziewczyna jest pewna, że wie już wszystko o tych nocnych stworzeniach, ale to praktyka czyni mistrza.
Inną wzbogacającą powieść postacią jest Blue, niebieska (poważnie!) prostytutka swojego czasu pracująca dla Zwierzaków, dzięki którym nieźle się wzbogaciła. Ta kobieta z silikonowymi piersiami, to było coś! Przez nią nie raz uśmiałam się do łez. Poza tym nigdy wcześniej nie spotkałam się z niebieskim człowiekiem (co z tego, że farbowanym). A to dobry patent, przecież wielu mężczyzn w dzieciństwie chciało zrobić to ze Smerfetką.
Niektóre wątki występujące w książce zostały rozwinięte bardziej, inne mniej. I tak powinno być, bo pan Moore bogaciej opisał te bardziej interesujące. Dzięki "Ssij, mała, ssij" moja miłość do tego pisarza tylko się umocniła, z pewnością sięgnę po kolejną część serii 'Love Story'. Czy kiedykolwiek mieliście okazję spotkać wielkiego, całkowicie ogolonego kota w swetrze? Nie? Musicie więc sięgnąć po tę książkę! A jeśli jeszcze nie przeczytaliście pierwszej części - do dzieła, nie ma na co czekać!

Christopher Moore to autor dziesięciu powieści. Kojarzony jest przede wszystkim z humorem, ironią, a nawet parodią. Zresztą.. czy jest wśród moli książkowych ktoś, kto nie słyszał nigdy o tym pisarzu?
"Ssij, mała, ssij" to kontynuacja "Krwiopijców", o których pisałam tutaj. Jak poprzednio, spotykamy się z ogromną dawką humoru, komizmu, całość jest nazywana parodią...