Trafiłam do XIX-wiecznej Moskwy i chwilę trwało zanim przywykłam do tego świata, ale im dłużej czytałam, tym bardziej mnie wciągał. A potem pochłonął mnie całkiem i w te krótkie chwile, które poświęcałam na czytanie kompletnie odrywałam się od rzeczywistości. W efekcie kilka razy prawie przejechałam swój przystanek, albo zapomniałam wysiąść na pętli tramwajowej...

Erast Fandorin to kolejny literacki detektyw, który mnie zafascynował. Śmiem twierdzić, że tak jak Poirot, pomimo że są to postaci skrajnie różne. Fandorin wzbudził mój podziw swoimi zdolnościami dedukcji i sympatię, bo to całkiem porządny i inteligentny człowiek. Zwłaszcza jak na czasy, w których przyszło mu za sprawą Akunina żyć.

"Śmierć Achillesa" jest też skonstruowana w bardzo fajny sposób. Książka dzieli się na trzy zasadnicze części. W pierwszej otrzymujemy informacje o morderstwie i moskiewskie służby rozpoczynają śledztwo. Kilkakrotnie wydaje się, że sprawa została rozwiązana, a wtedy na powierzchnię wypływają nowe fakty, które przewracają wszystko do góry nogami i wymagają całkowitej zmiany taktyki. Druga część pozornie jest zupełnie niezwiązana z moskiewską historią, poznajemy nowego bohatera, jego historię od dzieciństwa i odkrywają się przed nami kulisy głównych wydarzeń tej książki. Dopiero w trzeciej części następuje wielki finał, widziany na przemian z perspektywy detektywa i mordercy. Emocje i informacje są więc dawkowane powoli, budują napięcie i nie pozwalają się oderwać od książki. Nie tyle istotne jest tutaj KTO zabił, ale JAK to zrobił i DLACZEGO.

-----
Fragment tekstu z mojego bloga: domizzz.blogspot.com

Trafiłam do XIX-wiecznej Moskwy i chwilę trwało zanim przywykłam do tego świata, ale im dłużej czytałam, tym bardziej mnie wciągał. A potem pochłonął mnie całkiem i w te krótkie chwile, które poświęcałam na czytanie kompletnie odrywałam się od rzeczywistości. W efekcie kilka razy prawie przejechałam swój przystanek, albo zapomniałam wysiąść na pętli tramwajowej...

Erast...