Pan Miłoszewski pożegnał się z prokuratorem Szackim z wielkim stylu. Wielka szkoda, że to ostatnia część perypetii charakterystycznego bohatera, ale powieścią tą autor wspiął się na wyżyny polskiego kryminału.

Intryga jest tu spiętrzona i skomplikowana, wątki intrygują i niezmiennie trzymają w napięciu.
Oprócz nich ważna jest jednak także społeczna wymowa książki, która zwraca uwagę na problem przemocy w rodzinie - temat często poruszany w ostatnich latach w mediach, ale wciąż uchodzący za tabu i czasem, niestety, traktowany zbyt pobieżnie.

Mam nadzieję, że powieść, podobnie jak "Ziarno prawdy", zostanie sfilmowana i dzięki temu jej treść dotrze do wielu odbiorców. Dlaczego? Ano dlatego, że swoją treścią może zdziałać więcej w społecznej świadomości niż różne konferencje i inne nasiadówki, które ograniczają się tylko do teoretycznego, statystycznego roztrząsania problemów, ale nie przynoszą konkretnych efektów.

Z plusów muszę wymienić jeszcze lekki styl i język, w którym powaga przeplata się z czarnym humorem.
Czyta się bardzo szybko, niecierpliwie i na pewno jest to lektura zapadająca w pamięć.

Pan Miłoszewski pożegnał się z prokuratorem Szackim z wielkim stylu. Wielka szkoda, że to ostatnia część perypetii charakterystycznego bohatera, ale powieścią tą autor wspiął się na wyżyny polskiego kryminału.

Intryga jest tu spiętrzona i skomplikowana, wątki intrygują i niezmiennie trzymają w napięciu.
Oprócz nich ważna jest jednak także społeczna wymowa książki, która...