Max należy do tych niepopularnych w szkole dzieci, których głównym zajęciem jest uciekanie przed szkolnym tyranem oraz granie w gry komputerowe wraz ze swoim najlepszym przyjacielem. Pewnego dnia odkrywa jednak niezwykłą książkę, noszącą tytuł Kodeks Nieskończonej Prawilności. Nieświadomy, co tak na prawdę wpadło mu w ręce, zaczyna ją czytać,
Nie ma pojęcia, że to właśnie przez nią wielki mag wyśle za nim w pościg uwielbiającą ludzkie mięso Księżniczkę Niszczycielkę - najbardziej okrutnego jednorożca, jaki kiedykolwiek istniał.
Wystarczy usłyszeć sam tytuł tej powieści, aby zorientować się, że nie można po niej oczekiwać zbyt wiele: bo to na pewno poważna lektura nie będzie. Nie będę ukrywać, że tak też z resztą jest.
Macie czasem wrażenie, że gdy czytacie coś powinniście się śmiać, a nie robicie tego? Ja przy Złym Jednorożcu miałam je zdecydowanie zbyt często. Często jednak odnosiłam wrażenie, że to nie do końca wina samego autora, a tłumacza: to tak, jak z filmami z dubbingiem. Niby sytuacja jest śmieszna, ale niepoprawne, lub zbyt dosłowne tłumaczenie skutecznie powstrzymuje widzów od śmiechu.
Mimo powtórzeń, które co jakiś czas wyłapywałam w treści i humoru, który wywołuje u mnie raczej litość, niż prawdziwy uśmiech, powieść czyta się szybko i bardzo lekko. Nie wymaga zastanawiania się, co będzie dalej, nie wymaga wysilania się, aby zrozumieć treść. Bohaterowie są tak strereotypowi, jak tylko się da, a autor bezustannie rzuca ich w wir absurdalnych wydarzeń, nie pozwalając czytelnikowi na nudę.
Nie jest to jednak pozycja dająca tylko pustą, bardzo lekką rozrywkę, co to, to nie! Choć owszem, to zdecydowanie jej główny cel, zdaje się mieć w sobie co nieco czegoś głębszego. Nasi bohaterowie to osoby, z którymi wielu młodszych czytelników z powodzeniem powinna się utożsamić i obserwować, jak pokonują swoje lęki, kompleksy, czy wady. To jednak zdecydowanie nie jest główna rola Złego Jednorożca, a jedynie świadomy, lub nieświadomy dodatek od autora :)
Ta lektura niewątpliwie sprawi mniejszą, lub większą przyjemność każdemu fanowi fantasy, który szuka chwili wytchnienia od cięższych pozycji, jednak mimo wszystko to historia dla niedorosłych jeszcze czytelników. Gdybym miała określić wiek jej czytelników, uznałabym, że najbardziej powinna spodobać się osobom uczęszczającym do gimnazjum, ale ponieważ niej jest to typowa, poważna historia i starsi bez problemu mogą po nią sięgnąć.
Co sądzę o niej ja? Nie żałuję, że mogę ją mieć, że mogłam ją przeczytać. Ale niestety, humor, który powinien być głównym atutem tej powieści, do mnie nie przemówił. Każdy z nas jest jednak inny dlatego myślę, że podczas wizyty w księgarni warto ją znaleźć i przerzucić kilka stron, by się przekonać, czy ta historia ma zadatki na książkową komedię, która przypadnie Wam do gustu.

Max należy do tych niepopularnych w szkole dzieci, których głównym zajęciem jest uciekanie przed szkolnym tyranem oraz granie w gry komputerowe wraz ze swoim najlepszym przyjacielem. Pewnego dnia odkrywa jednak niezwykłą książkę, noszącą tytuł Kodeks Nieskończonej Prawilności. Nieświadomy, co tak na prawdę wpadło mu w ręce, zaczyna ją czytać,
Nie ma pojęcia, że to właśnie...