Pierwsze moje skojarzenie kiedy myślę o „Milionie małych kawałków” Jamesa Freya to fakt, że ta książka bardzo mną wstrząsnęła, jednocześnie bardzo mi pomagając.
Był taki moment w moim życiu, w którym pochłaniałam książki o tematyce narkomanów w ilościach przemysłowych. Jeśli ktoś ma ochotę taką akcję ucznić, niech nie zaczyna od tej książki, z jednego prostego powodu.
Wszystkie inne wypadają przy niej blado.
„Milion małych kawałków” to historia o tym, że człowiek jest doskonały, bo potrafi podnieść się z każdego życiowego zakrętu, nawet jeśli życie Jamesa Freya (autora i głównego bohatera)do pewnego momentu składało się praktycznie z samych życiowych zakrętów.
Na kartach tej powieści spotykamy wrak człowieka, uzależnionego od narkotyków i alkoholu, który trafia do najlepszej klinki odwykowej.
Trafia tam, ponieważ nie ma innego wyjścia – wie, że czeka go więzienie, bo pod wpływem narkotyków, wielokrotniedziałał na szkodę innych. Spotykamy człowieka, który dowiaduje się o tym, że jeśli kiedykolwiek spożyje alkohol, umrze.
Frey jes tak bardzo i tak długo uzależniony, że stawia się go przed faktem śmierci w wypadku zażycia jakichkolwiek narkotyków czy alkoholu.
Bardzo dużo powieści o narkomanach możnaby rozpisać według tego samego schematu. Ta taka nie jest.
Prawdopodobnie dlatego, że James Frey jest na wielu polach niepokorny, dotyczy do terapii, która w dużej mierze opiera się na wierze w Boga, a nasz bohater jej nie posiada. Całą siłę do walki z nałogiem bierze z siebie i z kilku osób, które są dookoła niego. Choć łamie chyba wszystkie możliwe zasady kliniki, co powoduje bardzo surowe ocenianie go przez personel szpitala, pozostaje trzeźwy.
Spotyka na oddziale ludzi, którzy na zawsze go odmienią. Jako czytelnicy, również się do nich przywiążemy, choć autor wymierzy nam surowy policzek, przekazując prawdę na ostatnich stronach powieści, ponieważ losy tych ludzi nie zawsze kończyły się kolorowo.
Ale przede wszystkim Miłość, która pomimo niesamowitej komplikacji, doda Jamesowi wiele sił.
Wątek miłosny w tej powieści to dziwna, specyficzna mieszanka. Wstrząśnięta, niemieszana, po prostu ... coś niesamowitego.
Ogromnym plusem jest język, jaki zastosował autor. Jest to jedna z najbardziej oryginalnie napisanych książek, jakie miałam okazję czytać. W wielu momentach nie posiada poprawnej interpunkcji, dialogi nie zaczynają się w niej od myślników i myślałam, że będzie mnie to razić, ale prawda jest taka, że dodaje tej opowieści niesamowitej ekspresji i pewnego rodzaju naturalności.
Fragment operacji u dentysty, pozbawionej jakiekogolwiek znieczulenia, za każdym razem sprawia, że bolą mnie zęby. Nie opisuje bólu jako doświadczenia, bazuje na ekspresji, która bardzo silnie oddziałowywuje na czytelnika, zaczynamy czuć emocje towarzyszące osobie, która jest w tak skrajnej sytuacji. To największy sukces, który niewątpliwie daje tej książce etykietkę „warto przeczytać”, jeśli ktoś tego jeszcze nie uczynił.
Dużo osób,które ją przeczytało nie dowierza Freyowi.
Ja wierzę.
Warto zapoznać się z przedmową która została umieszczona przez autora, w kwestii odpowiedzi (według własnych kryteriów) czy jest on wiarygodny, czy nie.




Recenzja pochodzi z bloga www.moje-wysypisko.blogspot.com

Pierwsze moje skojarzenie kiedy myślę o „Milionie małych kawałków” Jamesa Freya to fakt, że ta książka bardzo mną wstrząsnęła, jednocześnie bardzo mi pomagając.
Był taki moment w moim życiu, w którym pochłaniałam książki o tematyce narkomanów w ilościach przemysłowych. Jeśli ktoś ma ochotę taką akcję ucznić, niech nie zaczyna od tej książki, z jednego prostego...