Po 40 latach życia u boku swojego męża, Marianne ma już dość. Dość nieudanego małżeństwa. Dość wykorzystywania jej do wszystkiego jako kucharki, sprzątaczki, pomocnicy i żonki. Dość wszystkiego. Dość. I koniec.

"Była to pierwsza decyzja, którą podjęła samodzielnie. To był właściwie pierwszy raz, gdy to ona postanowiła, co trzeba zrobić."

Kobieta postanawia rzucić się z mostu we Francji wprost do Sekwany. Od samobójstwa ratuje ją jednak pewien bezdomny. Niemka trafia do szpitala, gdzie zauważa tajemniczy kafelek przedstawiający piękny i malowniczy port w Kerdruc z łodzią o nazwie Marianne. W przypływie odwagi postanawia uciec od męża i wybrać się w ostatnią podróż swojego życia.

"Brakuje mi jej. Miłości. [...] Kogoś kto jest moim domem."

Czy zmieni to jej sposób postrzegania rzeczywistości i dane będzie jej poznać czym, jest szczęście?

"Księżyc nad Bretanią" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Niny George. Po książkę sięgnęłam raczej spontanicznie, ponieważ poznawanie twórczości tej pisarki planowałam rozpocząć od jej poprzedniego dzieła - "Lawendowego pokoju". O wspomnianych powieściach słyszałam różne opinie; raczej pozytywne, niż negatywne, choć i takie się zdarzały.

Nie wiem, od czego zacząć, ale muszę przyznać, już od pierwszych stron zakochałam się w stylu pani George. Nie spodziewałam się tak przyjemnej i szybkiej lektury. Takiego cudownego klimatu i tak zachwycających opisów Bretanii.

Bardzo zainteresowała mnie również nietypowa fabuła powieści, która nie jest wcale tak banalna i prosta, jak by się mogło wydawać. Pełno w niej zwrotów akcji i nietypowych zachowań bohaterów. Jedyne, do czego mogę się przyczepić, to zbyt krótka droga Marianne do Kerdruc. Być może wynika to z tego, że liczyłam na bardziej rozwinięty opis...

Również i bohaterowie powieści bardzo przypadli mi do gustu. Polubiłam główną postać, mimo, że chwilami naprawdę działała mi na nerwy. Kobieta była od lat przyzwyczajona do usługiwania mężowi i wykonywania jego poleceń bez choćby mrugnięcia okiem, dlatego ciężko było jej to nagle zmienić. Wydawało jej się, że im bardziej się będzie starać być idealną, tym bardziej Lothar będzie ją kochał, co oczywiście było kłamstwem. Jej małżonek to osoba o władczym charakterze, egoista, którego w nawet najmniejszym stopniu nie interesuje zdanie innych. W sytuacji, w której się znalazła, niestety, sama miała również swój udział. Przez 40 lat związku z nim zgadzała się na wszystko, co jej narzucał. Nie protestowała, prawie nie próbowała wyrazić swojego zdania, była bowiem przekonana, że i to nie ma najmniejszego sensu. Dla mężczyzny zrezygnowała z własnych marzeń i własnych planów. Żyła jego życiem, podczas gdy swoje odłożyła na bok. Poza Marianne, także i reszta postaci okazała się godna uwagi. Są ciekawi i charyzmatyczni, a przy tym dobrze opisani. Chwilami miałam wrażenie, że czytam o prawdziwych ludziach, a nie wymyślonych bohaterach...

Jedynie zakończenie nie do końca mnie zadowala. Owszem, świetnie pasuje do klimatu powieści, jest szczęśliwe a zarazem piękne. Tak mówi mi serce, ale głowa podpowiada, że to niemożliwe. Że tak się nie zdarza w codziennym życiu...

"Księżyc nad Bretanią" to wzruszająca opowieść o tym, jak jedno wydarzenie może zmienić życie człowieka. To również historia o poszukiwaniu utraconego szczęścia, o wędrówce w poszukiwaniu sensu istnienia i spełnianiu o porzuconych marzeń.

"Szczęście, jest wtedy, gdy kochamy to , czego potrzebujemy i potrzebujemy tego, co kochamy. I dostajemy to."

Recenzja pochodzi z bloga przygody-mola-ksiazkowego.blogspot.com

Po 40 latach życia u boku swojego męża, Marianne ma już dość. Dość nieudanego małżeństwa. Dość wykorzystywania jej do wszystkiego jako kucharki, sprzątaczki, pomocnicy i żonki. Dość wszystkiego. Dość. I koniec.

"Była to pierwsza decyzja, którą podjęła samodzielnie. To był właściwie pierwszy raz, gdy to ona postanowiła, co trzeba zrobić."

Kobieta postanawia rzucić się z...