Najbardziej postrzegalną cechą stylu Bukowskiego jest bezpośredniość. Nie krępują go żadne konwenanse, nie przejmuje się oficjalnymi ograniczeniami, on jest prostolinijny i szczery, pozbawiony wszelkiej społecznej obłudy. I w tym mówieniu wprost jest jakaś iskra, wewnętrzny żar, który sprawia, że czyta się Bukowskiego bardzo świeżo, jest on łatwo przyswajalny odbiorcy, a przy tym ekspresywny i wyrazisty.

Jak powszechnie wiadomo, twórczość Bukowskiego jest mocno inspirowana motywami autobiograficznymi. Amerykański pisarz łapie życie na gorąco, przekazuje rzeczywistość w jej pierwotnej prostocie i bez upiększeń. Może właśnie to jest źródłem jego czytelniczego sukcesu.

„Listonosz” także jest książką wynikających z osobistych, życiowych doświadczeń autora. Jej narrator i bohater Hank Chinaski to alter ego samego pisarza, jak on sam podejmujący przez wiele lat pracę listonosza, a potem urzędnika pocztowego. Instytucję poczty pokazuje jako miejsce zorganizowanego biurokratycznego absurdu. Te urzędnicze nonsensy są przyczyną nieustających konfliktów, jakich Chinaski doświadcza przez cały czas pracy. To konflikt odrzucającego sztuczną dyscyplinę artysty z oficjalną machiną biurokracji, która niszczy indywidualność, wchłaniając jednostkę między swoje trybiki. Czyż czasami nie jest potrzebny taki buntownik, który wskazuje, że tylko dzięki naszej odrębności pozostajemy żywymi ludźmi?

Był to mój pierwszy kontakt z twórczością Charlesa Bukowskiego i tak się złożyło, że rozpocząłem
go od pierwszej jego powieści. Na razie 7 gwiazdek, by zarezerwować sobie możliwość wyższej oceny przy następnych utworach Ch.B.

Najbardziej postrzegalną cechą stylu Bukowskiego jest bezpośredniość. Nie krępują go żadne konwenanse, nie przejmuje się oficjalnymi ograniczeniami, on jest prostolinijny i szczery, pozbawiony wszelkiej społecznej obłudy. I w tym mówieniu wprost jest jakaś iskra, wewnętrzny żar, który sprawia, że czyta się Bukowskiego bardzo świeżo, jest on łatwo przyswajalny odbiorcy, a...