Początkowo męcząca, później akcja nieco się rozwinęła i nie czytało się najgorzej. A jednak... wiem, że to były zupełnie inne czasy, ale denerwowało mnie kilka schematów. Po pierwsze, protagonista to rasowy Gary Stu - wszystko mu się udawało, czego nie spróbował, był w tym dobry. Żadnych wad, idealny, prawy John Carter. Musiałam sprawdzić, czy mam jeszcze zęby, bo taka dawka cukru była dla mnie zbyt duża. Drugie zastrzeżenie łączy się z pierwszym - naturalnie, najpiękniejsza, najmądrzejsza i najbardziej waleczna kobieta jest nagrodą pocieszenia dla głównego bohatera. Bo tak, imperatyw narracyjny. Po trzecie, bardzo nie spodobały mi się te ziemskie kategoryzacje - wspaniały, doskonały człowiek łaskawie był dla thoatów miły, zamiast się nad nimi pastwić, podkreślmy jego ogromną wspaniałomyślność. Białe małpy były krwiożercze i paskudne, oczywiście, to ich wina, że zostały zabite, no bo takie okrutne, kto by się przejmował tym, że to obcy wtargnął na ich terytorium, hm?
Nie podobają mi się konwencje niektórych pisarzy sf z tego okresu, światy są zbyt oparte na uprzedzeniach, stereotypach i mdłych marzeniach autorów.
Natomiast koniec mnie zaskoczył, choć nie jestem pewna, czy na tyle, żeby sięgać po coś więcej...

Początkowo męcząca, później akcja nieco się rozwinęła i nie czytało się najgorzej. A jednak... wiem, że to były zupełnie inne czasy, ale denerwowało mnie kilka schematów. Po pierwsze, protagonista to rasowy Gary Stu - wszystko mu się udawało, czego nie spróbował, był w tym dobry. Żadnych wad, idealny, prawy John Carter. Musiałam sprawdzić, czy mam jeszcze zęby, bo taka...