Fajny pomysł na fabułę, ale niestety denerwujące zakończenie. Niedokończone wątki, zapomniane postaci, obca cywilizacja opisana wyrywkowo pomimo dość bliskiego kontaktu. Do tego łatwość autora potwierdzania w oczach obcych, że ludzkość nie ma problemu z prezentowaniem się jako banda średnio rozgarniętych osobników z ogromną łatwością nadużywania broni masowego rażenia. No, słabe to razem trochę, niestety chociaż wciągające.
Edit.
Przecież jesteśmy bandą zadufanych w sobie prostaków głosujących na populistów, ograniczonych egoistów mordujących sąsiadów okresowo w dowolnym punkcie globu. Nic dziwnego, że obcy obdarzeni minimalną choćby wrażliwością nie chcą z nami nawiązywać jakiegokolwiek kontaktu.
Podwyższam ocenę do 6.

Fajny pomysł na fabułę, ale niestety denerwujące zakończenie. Niedokończone wątki, zapomniane postaci, obca cywilizacja opisana wyrywkowo pomimo dość bliskiego kontaktu. Do tego łatwość autora potwierdzania w oczach obcych, że ludzkość nie ma problemu z prezentowaniem się jako banda średnio rozgarniętych osobników z ogromną łatwością nadużywania broni masowego rażenia. No,...

Tej powieści stuknęło już 50 lat, a mimo to nie trąci myszką i czyta się ją całkiem nieźle. Niektórzy recenzenci wskazywali na jej pokrewieństwo z "Fiaskiem" Lema. Ja "Fiaska" nie czytałem, natomiast widzę podobieństwa do "Niezwyciężonego" (też Lema). I "Strefy zerowe", i "Niezwyciężony" to opowieści o wyprawach ratunkowych, które lecą sprawdzić, co się stało z zaginionymi ekspedycjami na inną planetę. Podobieństw jest więcej, ale nie będę tego wątku rozwijać, żeby nie zdradzić za wiele i nie popsuć zabawy tym, którzy po tę książkę sięgną.
Jeśli ktoś lubi taką tradycyjną literaturę SF - to nie powinien być rozczarowany.

Tej powieści stuknęło już 50 lat, a mimo to nie trąci myszką i czyta się ją całkiem nieźle. Niektórzy recenzenci wskazywali na jej pokrewieństwo z "Fiaskiem" Lema. Ja "Fiaska" nie czytałem, natomiast widzę podobieństwa do "Niezwyciężonego" (też Lema). I "Strefy zerowe", i "Niezwyciężony" to opowieści o wyprawach ratunkowych, które lecą sprawdzić, co się stało z zaginionymi...

Nie wciągnęła mnie.

Nie wciągnęła mnie.

Jak na powieść, której szczęśliwie stuknęła pięćdziesiątka (1972),rzecz co najmniej interesująca. Eksplorująca podobny temat co Lemowe Fiasko tyle, że to ostatnie drukiem ukazało się czternaście lat po "Strefach...", więc trudno mówić o inspiracji. Ostatnio w trylogii Cixina Liu zwłaszcza w "Ciemnym Lesie" tez znajdujemy podobne wątki, przypominające, że nie jesteśmy pępkiem wszechświata i nie każdy musi nas bezkrytycznie uwielbiać.

Jak na powieść, której szczęśliwie stuknęła pięćdziesiątka (1972),rzecz co najmniej interesująca. Eksplorująca podobny temat co Lemowe Fiasko tyle, że to ostatnie drukiem ukazało się czternaście lat po "Strefach...", więc trudno mówić o inspiracji. Ostatnio w trylogii Cixina Liu zwłaszcza w "Ciemnym Lesie" tez znajdujemy podobne wątki, przypominające, że nie jesteśmy...

7,5/10

7,5/10

Moja ulubiona książka tego autora, dziwię się, że praktycznie przeszła bez echa przez rynek czytelniczy a jest naprawdę DOBRA!
Pomysł w sumie bardzo świeży i mająca to COŚ...
Tyle razy ja czytałem, iż musiał się nią zająć introligator!

Moja ulubiona książka tego autora, dziwię się, że praktycznie przeszła bez echa przez rynek czytelniczy a jest naprawdę DOBRA!
Pomysł w sumie bardzo świeży i mająca to COŚ...
Tyle razy ja czytałem, iż musiał się nią zająć introligator!

Bohdan Petecki w swojej książce „Stefy zerowe” opisał swoją wersję kontaktu ludzi z Obcymi. Jest ona dość podobna do historii opisanej przez Stanisława Lema w powieści „Fiasko”. Obaj autorzy ukuli tezę, że Obcy... nie chcą z nami się porozumieć. Izolują nas. Jesteśmy niemile widzianymi intruzami, burzącymi im ład i porządek. Jakby mówili swoim językiem: „Idziecie sobie! Zostawcie nas w spokoju!”.

O czym jest ta książka? Ziemianie odrywają, że na odległej planecie oraz jego księżycu funkcjonuje inteligentna cywilizacja. Wysyłają tam naukowców, ale przepadają oni bez wieści. Kolejne dwie rakiety lecą na obcą planetę. Na ich pokładach zakwaterowany jest komandos. Na wszelki wypadek. Niestety również i sama misja ratownicza nie daje znaku życia. Żarty się skończyły. Władze Ziemi wysyłają trzech komandosów. Od kołyski są oni szkoleni do walki. Ich organizmy są zmodyfikowane. Żołnierze dowiadują się, że kosmici nie pragną zaprzyjaźnić się z ludźmi. Izolują ich tytułowymi strefami zerowymi. Czytelnik o obcej cywilizacji nie dowiaduje się wiele. Autor idealizuje ich społeczność. Żyją w „kosmicznej arkadii”. Ich domy wznoszą się na łąkach. Piękne, majestatyczne domy niemalże unoszą się nad ziemią. Po co im do szczęścia ludzie z ich problemami, fobiami i laserami?

Mam ambiwalentny stosunek do tej książki.

Z jednej strony...

Autor postarał się. Dość ciekawa fabuła. Może nie pędzi ona jak pendolino, ale wciąga i intryguje. Główny bohater nie jest zwykłą zabijaką. Stara się zrozumieć Obcych, ale nie wyzbywa się „ludzkiego” i żołnierskiego sposobu rozumowania. Posuwa się do rozwalenia jednego księżyca planety Obcych tylko po to aby pokazać kto rządzi „na dzielni(cy)”. Okey, jest wiele anachronizmów (magnetofony, mikrofilmy). Mimo tego książka wychodzi obronną ręką z próby czasu. B. Petecki umiejętnie pokazał, że zwykły człowiek w sytuacji beznadziejnej nie daje sobie radę psychicznie. Załoga odcięta od świata popada w alkoholizm i narkomanię. Jeden z astronautów w akcie rozpaczy zaczyna gromadzić jedzenie w swojej kajucie. Robi sobie absurdalnie wielki zapas filmów (ach, ten brak seriali na obcej planecie – żart). Ludzkość pomimo rakiet, broni wykorzystującej antymaterię i takich tam zabawek jest tak naprawę słaba i szalenie pierwotna, atawistyczna. Wystarczy człowieka tylko mocnej nacisnąć.

Z drugiej strony...

Błędy stylistyczne! Najpierw czytam zdanie trzy razy. Potem myślę „Coś jest nie tak!”. Przykład (cytat): „Leciałem sześć lat, żeby dopaść tego, co kryło się pod maską doskonałego bezruchu”. Jeśli chodzi o dialogi to jest tu straszna mizerota pod każdym względem. Rozmowy są krótkie i pourywane. Zapewne autorowi chodziło o to, że super-żołnierze porozumiewają się krótko i rzeczowo. Niestety trzeba się domyślać „co poeta miał na myśli”. Dialogów jest bardzo mało. Pisarz głównie opisuje działania ziemskiego wojska, krajobrazy planety oraz przemyślenia głównego bohatera. Jest tu dużo filozofowania i wyszukanych opisów wszystkiego. Ja bym chwilami umęczony tymi wywodami. Książka jest krótka, ale nie da się jej przeczytać w jeden wieczór.

Polecam fanom ambitnej s-f.

Bohdan Petecki w swojej książce „Stefy zerowe” opisał swoją wersję kontaktu ludzi z Obcymi. Jest ona dość podobna do historii opisanej przez Stanisława Lema w powieści „Fiasko”. Obaj autorzy ukuli tezę, że Obcy... nie chcą z nami się porozumieć. Izolują nas. Jesteśmy niemile widzianymi intruzami, burzącymi im ład i porządek. Jakby mówili swoim językiem: „Idziecie sobie!...

Zdecydowanie najlepsza książka Peteckiego (z tych, które póki co przeczytałem). Ciekawy pomysł połączony z wciągającą akcją. Jednocześnie zdecydowanie mniejsza "naiwność", która czasami irytowała mnie w innych książkach autora. Jedyne co w przypadku Stref Zerowych psuło mi nieznacznie odbiór książki to przekonanie o wszechpotędze człowieka przyszłości - ale takie to były czasy w s-f i takie też były założenia książki. I mimo tej potęgi - nie wszystko się ludzkości udało, tak jak planowała.

Zdecydowanie najlepsza książka Peteckiego (z tych, które póki co przeczytałem). Ciekawy pomysł połączony z wciągającą akcją. Jednocześnie zdecydowanie mniejsza "naiwność", która czasami irytowała mnie w innych książkach autora. Jedyne co w przypadku Stref Zerowych psuło mi nieznacznie odbiór książki to przekonanie o wszechpotędze człowieka przyszłości - ale takie to były...

Uważana często za najlepszą książkę Peteckiego. Czy słusznie, zastanawiam się w podcaście: http://www.gniazdoswiatow.net/2016/01/27/petecki-przerywa-milczenie-02-strefy-zerowe/

Uważana często za najlepszą książkę Peteckiego. Czy słusznie, zastanawiam się w podcaście: http://www.gniazdoswiatow.net/2016/01/27/petecki-przerywa-milczenie-02-strefy-zerowe/

(...)uwielbiam naszą fantastykę socjologiczną, zwłaszcza taką, która była pisana na długo przed moimi narodzinami. I wiem doskonale, że Lem miał inne hmmm... cele? niż Petecki podczas pisania swoich książek. Tylko wcale a wcale mi nie przeszkadza fakt, że Petecki to rasowa SF, pisana dla opowiedzenia jakiejś historii a Lem to rasowa SF pisana po to, by pod opisaną historią zobaczyć rzeczywistość. I jedno i drugie sprawia mi dużo czytelniczej radości, i jedno i drugie (mimo wszystko) budzi emocje i w jakimś stopniu sprawia, że po odłożeniu książki (czy nawet miesiąc po zakończonej lekturze) mam w przed oczami fabułę/bohaterów/zagadkę itd…(...)
Cały tekst przeczytacie w Kronikach Nomady: http://www.kronikinomady.pl/2015/09/sprawozdanie-z-lektury-vol-4-czytamy.html

(...)uwielbiam naszą fantastykę socjologiczną, zwłaszcza taką, która była pisana na długo przed moimi narodzinami. I wiem doskonale, że Lem miał inne hmmm... cele? niż Petecki podczas pisania swoich książek. Tylko wcale a wcale mi nie przeszkadza fakt, że Petecki to rasowa SF, pisana dla opowiedzenia jakiejś historii a Lem to rasowa SF pisana po to, by pod opisaną historią...