Nostalgiczne urywki myśli dwojga dorosłych ludzi, w scenografii powrotu do ojczyzny po latach emigracji. Symboliczna ta scenografia, bo przecież (nawet nigdzie się nie przenosząc), ciągle emigrujemy z "wczoraj" do "jutro", spoglądając czasem za siebie. I właśnie pierwszy plan tych wewnętrznych monologów stanowią rozważania na temat wybiórczości pamięci, górnolotnych złudzeń młodości oraz podsumowania i oceny własnych wyborów. Pięknie i delikatnie napisane, ale... To łapanie czasu minionego i tęskne wpatrywanie się w nieprzeżyte życie wydało mi się jednak u Kundery pełne zgorzknienia i prób przedefiniowania wszystkiego od nowa - i nie mogłem się opędzić od pytań "czemu" i "po co?". Być może po prostu go nie rozumiem. Niewykluczone również, że czas (niedouczony optyk), każdemu kiedyś dobierze gorzkie szkła i będzie trzeba w zgarbieniu dorosnąć do takiej właśnie perspektywy. Ale, póki co, patrzę trochę inaczej, dbając jednocześnie o oczy i kręgosłup na przyszłość.

Nostalgiczne urywki myśli dwojga dorosłych ludzi, w scenografii powrotu do ojczyzny po latach emigracji. Symboliczna ta scenografia, bo przecież (nawet nigdzie się nie przenosząc), ciągle emigrujemy z "wczoraj" do "jutro", spoglądając czasem za siebie. I właśnie pierwszy plan tych wewnętrznych monologów stanowią rozważania na temat wybiórczości pamięci, górnolotnych złudzeń...