O opatrzności, jak dobrze, że nie jestem koronowaną głową i nie musze się zbytnio martwić o tę część ciała, cały czas nie sprawdzam czy jest aby na swoim miejscu, znaczy na karku a nie na ten przykład na szpicy Westmister Hall. Nie musze jej nosić w sztywnym kołnierzu, w dwumetrowej peruce, upstrzonej różnorakim złomem i wypchanymi zwierzętami. Nie muszę mieć jej zaprzątniętej myślami o potędze, o wojnach, o pokoju …

… ale mogłabym być słońcem.

Jak dobrze, ze nie jestem słońcem, że państwo to nie ja (mam tu pewne spostrzeżenia w kontekście sytuacji obecnej ale nie o tym jest ta opinia), że nie ma gawiedzi śledzącej moje poranne, wieczorne, wszelkie ablucje, nikt nie przygląda mi się gdy siedzę na tronie. Że tak niewiele osób (chyba nawet nikt) przyklaskuje moim durnowatym pomysłom, że musze pokonywać zwykłe przeszkody, że nie muszę nikogo operować ani wyrywać zębów. Cudnie, ze nie mam zdeformowanego ciała ani zgodnie z moda dynastyczną wysuniętej dolnej szczęki…

… ale spełniano by moje wszystkie zachcianki.

Jak dobrze, że nikt nie spełnia moich wszystkich zachcianek, w przeciwnym razie byłabym wielka jak wieloryb i gnuśna jak ukwiał. Jak cudnie, że nie mam królewskiego małżonka, który z wyprawy krzyżowej w prezencie obdarowałby mnie chorobą weneryczną. Cudownie, ze nie musze czyhać na życie moich rodziców, nie obmyślam planów jak ukatrupić moją siostrę, wujków, ciotki i pociotki, jak dobrze że oni nie zaczaili się na moje życie. I dziękuję losowi, że nie jestem legendarną papieżycą...

Czytało się nieźle ale bez szału, niczego mi nie urwało, ojej, na szczęście;)

O opatrzności, jak dobrze, że nie jestem koronowaną głową i nie musze się zbytnio martwić o tę część ciała, cały czas nie sprawdzam czy jest aby na swoim miejscu, znaczy na karku a nie na ten przykład na szpicy Westmister Hall. Nie musze jej nosić w sztywnym kołnierzu, w dwumetrowej peruce, upstrzonej różnorakim złomem i wypchanymi zwierzętami. Nie muszę mieć jej...