Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Historia opisana w tej książce mogłaby zostać uznana za totalnie nieprawdopodobną, gdyby nie to, że wydarzyła się naprawdę. Losy Marii Stuart to samograj, który trudno zepsuć, a jeśli za ich opisanie bierze się tak wybitny prozaik jak Zweig, to jest bardzo duże prawdopodobieństwo, że będzie dobrze. Co najmniej dobrze. Po pierwsze, nie jestem jakimś przesadnym fanem zbeletryzowanych biografii. Jest to dla mnie często jakaś dziwna hybryda, przedobrzenie. Autorzy zamiast posłużyć się cytatami z dostępnych źródeł, wkładają w usta historycznych postaci jakieś kanciaste, pompatyczne teksty. Miałem obawy, że tak będzie i w tym przypadku. Było jednak inaczej. Przejrzałem wszystko to, co jest dostępne w internecie o Marii Stuart. Sam autor, w przedmowie, wskazuje także na bardzo dużą ilość źródeł. Wszystkie dialogi, których nie ma dużo (może 1 -5% tekstu),nie dość, że są dopasowane idealnie, to jeszcze, wydaje się, że rzeczywiście padły z ust królowej Szkotów, czy jakichś innych postaci. Książka zawiera pewną mało spotykaną specyfikę, tj. miesza czasy. Przeszły z teraźniejszym. Nie wiem, czy to błąd. Na początku trudno się przyzwyczaić Bardzo dobrze ukazano relacje międzyludzkie. Marii z mężami, synem, dworem, Elżbietą I. Autor postawił na ukazanie głębi postaci i ich charakterów. Książka jest dobrze usadzona w realiach historycznych. Opowiedziano o nich na tyle dużo, na ile miało to znaczenie w osobie Marii. Nie jest to zwykłe podanie suchych faktów o nowożytnej królowej. Tchnięto w tą historię życie i dano dużo serca. Niemal czujemy smaganie naszych ciał przez wiatry z równin i gór Szkocji, słyszymy fale z niedalekiego, skalistego wybrzeża, a to wszystko w jakimś gotyckim zamku, do którego zmierza poseł. Od Filipa II hiszpańskiego, Henryka III (znanego u nas jako Walezy) i najczęściej Elżbiety I. Wręcza jakiś ważny list tytułowej bohaterce, od którego rozwija się jakaś akcja. Po czym ten poseł pisze jakiś (historycznie potwierdzony) list do swego króla, gdzie opisuje jak Maria wyglądała i jak się zachowywała. Wszystko jest napisane urokliwym, barokowym językiem. Po przeczytaniu tej książki będę wysyłał sms typu ,,wysłałaś do mnie tęsknotę jako swoich heroldów". Dostrzegam także wady. W pewnym sensie są one jednak konsekwencją plusów. Niewątpliwie Zweig jest bardzo wrażliwym pisarzem. Wszak popełnił samobójstwo jako znak protestu. Włożenie w tę książkę dużo serca i ją ulepszyło i minimalnie zachwiało narratorem jako osoby w niektórych miejscach zbyt emocjonalnej. Autor bardzo stara się być bezstronny i wielokrotnie ukazuje rzetelnie negatywy po stronie królowej. Kiedy jednak spotykały ją jakieś wielkie nieszczęścia, wielokrotnie nazywa jej przeciwników tchórzami, nie szczędząc także innych epitetów. Dostało się także pewnemu księdzu (,,nędzny klecha"). Za mocno panie Stefanie. Nie rozumiem także dlaczego kunktatorstwo i dyplomacja (zamiast wojen),jak przy wymianie listów między Marią a Elżbietą, miałoby być (zdaniem autora) domeną kobiet. Mało to władczyń rozpętywało wojny? Reasumując, 8 choć naciągana. ,,Dziewczyna z poczty" tegoż autora podobała mi się ciut bardziej. Barwność i język ,,Marii Stuart", pomimo lekkich mankamentów w innych kwestiach, zasługują na tak wysoką ocenę.