Po rozczarowującej okropnie Tajemnej Historii potrzebowałam pół roku, by sięgnąć po Szczygła, nagrodzonego Pulitzerem i podobno jeszcze lepszego niż poprzednia książka Tartt. Literacki kolos zajął mi z ponad dwa tygodnie na pewno, ale w przeciwieństwie do Tajemnej nie żałuję poświęconego na Szczygła czasu, gdyż mogę nazwać ją książką dobrą, jednakże nie genialną.
Historia Theodore'a Deckera jest zdecydowanie ciekawsza od studentów z Vancouver (mogę się mylić co do nazwy stanu), a język, w jakim została ona przedstawiona, był lepszy w odbiorze niż ten w Tajemnej. Jest to o tyle dobry znak, iż autorka ewoluowała w dziedzinie języka i pod tym względem Szczygła można śmiało nazwać językowym arcydziełem, ale tylko pod takim. Całościowo nie mogę nazwać tej książki czymś genialnym, czy właśnie arcydziełem, bo w moim odczuciu ona taka nie jest, podobnie zresztą jak Tajemna Historia.
Nie zachwycam się Donną Tartt, aczkolwiek doceniam jej styl, gdyż akurat w Szczygle jest on naprawdę wybitny. Mimo to w czasie lektury zrozumiałam, co mi nie gra w twórczości Tartt. Są to bohaterowie, gdyż pod pewnym względem i ci z Tajemnej, i co ze Szczygła są tacy sami - zdemoralizowani, zepsuci, uzależnieni oraz balansujący na granicy pomiędzy normalnym życiem a doszczętnym upadkiem. Ludzie zachwycają się bohaterami Tartt, a ja pytam - czym się tu zachwycać? Tym, że Theo potrafił naćpać się tak, że budził się w kałuży wymiocin? A może tym iż razem ze swoim przyjacielem Borisem w wieku trzynastu lat pili codziennie wódkę, palili papierosy i wciągali narkotyki, jakby to była tak codzienna czynność jaką jest np. wypicie filiżanki herbaty czy umycie rąk przed posiłkiem. To nie są normalne czynności, nie wtedy, kiedy dzieje się akcja Szczygła, ani teraz i nie wiem, czym się tu zachwycać. Ludzkim upadkiem psychicznym? Przegraniem swojego życia? Takie rzeczy powinny wywoływać współczucie, a nie zachwyt.
Mocnym atutem Szczygła jest postać Borisa, którego oryginalność kupiła mnie do cna i będę tę postać bardzo dobrze wspominała. Odmienne zdanie mam w kwestii Theo i tutaj mam problem nie tylko z nim, ale z Richardem Papenem, czyli ogólnie rzecz biorąc z narratorami w powieściach Tartt. Zarówno Theo jak i Richard mają głębokie przemyślenia, analizują sytuację, posługują się językiem jak pisarz, a kiedy przychodzi co do czego, że muszą się odezwać to ich wypowiedzi składają się tylko z "Eee" "Yyy" "Nie wiem" "Jezu" "Może...". Ja tego nie rozumiem - dać bohaterowi błyskotliwy umysł i jednocześnie język, za przeproszeniem, pierdołę? Przez takie sytuacje Theo wiele razy tracił w moich oczach, kiedy zamiast normalnie odpowiedzieć z jego ust wypadały monosylaby lub ulubione chyba przez niego "Nie wiem". Z drugiej strony to i tak lepsze od ciągłego "Jezu Chryste" Richarda.
Szczygieł jest na tyle trudną do zrozumienia pozycją, a dobrze językowo napisaną lekturą, że nie wiadomo, czy polecać czy nie. Ta książka zachwyciła miliony, ale jak widać milion to nie wszyscy i ja tę książkę po prostu lubię, uważam ją za dobrą i mogę dać śmiało 8/10, gdyż zasługuje na tyle, ale nie na więcej. I tyle w temacie.

Po rozczarowującej okropnie Tajemnej Historii potrzebowałam pół roku, by sięgnąć po Szczygła, nagrodzonego Pulitzerem i podobno jeszcze lepszego niż poprzednia książka Tartt. Literacki kolos zajął mi z ponad dwa tygodnie na pewno, ale w przeciwieństwie do Tajemnej nie żałuję poświęconego na Szczygła czasu, gdyż mogę nazwać ją książką dobrą, jednakże nie genialną.
Historia...