Niewolnictwo stanowi niechlubną, czarną kartę w dziejach ludzkości. Jest to niewątpliwie drażliwy, niewygodny temat, konsekwentnie spychany w czeluści zbiorowej świadomości. Sama uświadomiłam sobie jak niewiele wiem na ten temat, praktycznie same ogólniki i suche fakty. O tym raczej się nie mówi. Lektura „ Umiłowanej” była jak kubeł zimnej wody. Cóż, sponiewierała mną ta powieść.

Fabułę książki świetnie oddaje notka zamieszczona na tylnej okładce. Dom zbiegłej z Kentucky niewolnicy jest nawiedzony. Prześladuje go duch dziecka, które zostało zamordowane przez matkę, pragnącą je w ten sposób ocalić od jeszcze gorszego, w jej mniemaniu, losu: niewolnictwa do końca życia. Zjawa wraca z zaświatów pod postacią młodej dziewczyny, ale z umysłowością dziecka. I tragedia powtarza się...

Początki były trudne…
„Umiłowana” jest bardzo wymagającą, trudną i skomplikowaną lekturą. Wymaga pełni poświęceń- maksymalnego skupienia, ciszy, spokoju, zaangażowania czytelnika. Nie jest to dobra pozycja do szybkiego czytania w drodze do pracy czy na przystanku. Poza tym sama treść jest niezwykle obciążająca.
Warto zapoznać się z tekstem „Od tłumaczki” zamieszczonym na końcu książki. Na kilku stronach pani Renata Gorczyńska świetnie ujęła kwintesencję prozy Toni Morrison, co na pewno ułatwia lekturę. Dzięki niemu możemy dowiedzieć się, że powieść jest niemal nieprzetłumaczalna na inne języki, ze względu na bardzo specyficzny styl narracji autorki, a sami krytycy przyznają , że „początek powieści jest prawie niezrozumiały w trakcie pierwszej lektury: czytelnik zostaje wciągnięty w sam środek akcji, a wszelkie zawęźlenia są rozsupływane powoli, aż do ostatniej stronicy.” Dedykacja: „Sześćdziesięciu, i więcej, milionom” określa szacunkową liczbę śmiertelnych ofiar międzynarodowego handlu niewolnikami. Według historyków co najmniej tyle osób zginęło w niewoli, lub na statkach z żywym towarem. W końcu, że książka bazuje na autentycznej historii.

Niewolnictwo zostało ukazane jako brzemię odciskające na duszy swoje piętno, niczym wypalony na skórze znak. Pozbawienie godności, upodlenie, stawiane czarnoskórego człowieka na równi ze zwierzętami, pozbawienie prawa aby być definiowanym jako człowiek, aby móc decydować o sobie. Jak wielkie to musiało być ZŁO gdy matka w imię miłości decyduje się na tak drastyczne kroki, na pozbawienie życia własnych dzieci, aby ustrzec je przed losem niewolnika. Książka jest porażająca. Wywołuje niemal fizyczny ból. Ogrom cierpienia, obdarta psychika, upodlona dusza, rany które nigdy się nie zabliźnią, brutalność białych panów- myślę, że nie pozostawią nikogo obojętnym. Autorka stworzyła wyjątkowe, pełne życia postaci. Z niezwykłą wrażliwością oddała targające nimi uczucia.

Na uwagę zasługuje język powieści. Piękny, liryczny, harmonijny, brzmi w uszach niczym muzyka, melancholijna pieśń. Całą historię odebrałam jako brutalną, mroczną baśń. Pełną mrocznych cieni, czyhającego zła, ale niepozbawioną ciepła i miłości. Miłości zbyt wielkiej, nieuznajacej kompromisow,silniejszej niż śmierć.

Książka warta zachodu. Już na wstępie wymaga włożenia dużego kapitału, jednak jej lektura procentuje. Pozostawia ślad, kształtuje czytelnika, pobudza wrażliwość i wzbogaca. Męcząca aczkolwiek piękna powieść. Myślę, że każdy szanujący się bibliofil powinien ją przeczytać, ważne jest jednak aby trafić w ten odpowiedni moment.

Niewolnictwo stanowi niechlubną, czarną kartę w dziejach ludzkości. Jest to niewątpliwie drażliwy, niewygodny temat, konsekwentnie spychany w czeluści zbiorowej świadomości. Sama uświadomiłam sobie jak niewiele wiem na ten temat, praktycznie same ogólniki i suche fakty. O tym raczej się nie mówi. Lektura „ Umiłowanej” była jak kubeł zimnej wody. Cóż, sponiewierała mną ta...