Nigdy nie słyszałam o zespole pomijania stronnego, znanego też jako zespół nieuwagi stronnej lub jednostronnego zaniedbywania przestrzeni, co wcale nie oznacza, że gdzieś takich ludzi nie spotkałam na ulicy, bo niczym oni - wbrew istniejącej chorobie - nie wyróżniają się spośród innych. Problem tej choroby polega na ignorowaniu przez mózg pacjenta wszelkich informacji dotyczących lewej strony świata, również tych dotyczących ich ciała. Najczęściej jest to efektem przebytego urazu prawej półkuli mózgu. Jakkolwiek wydaje się to niewyobrażalne, to taka jednostka chorobowa istnieje.

Bohaterką powieści Lisy Genovy jest blisko czterdziestoletnia Sarah Nickerson, szczęśliwa żona, matka trójki dzieci, kobieta, która osiągnęła sukces zawodowy w prestiżowej międzynarodowej firmie konsultingowej. Dobrze zorganizowana, wykorzystująca każdą minutę dnia do maksimum, ambitna, wykonująca kilka rzeczy równocześnie. Ale wszystko ma swój kres; któregoś dnia Sarah, szukając telefonu podczas jazdy samochodem, ulega poważnemu wypadkowi drogowemu, doznając urazu głowy. W efekcie staje się ofiarą zespołu pomijania stronnego.
Długa rehabilitacja, walka o powrót do dawnego życia, do pracy, nie przynoszą oczekiwanych efektów. Rodzina Nickersonów, dzięki pomocy matki Sary, do której od lat miała ogromny żal i nie utrzymywała z nią kontaktów, uczy się żyć od nowa, co wymaga od wszystkich dużego wysiłku i odmiennej organizacji dnia. Sara, i nie tylko ona, musi przewartościować swoje życie, plany, oczekiwania, musi zmierzyć się z przyszłością i bolesną przeszłością, a tym samym wybaczyć matce popełnione przez nią błędy i zaniechania.

Książka może nie tak rewelacyjna jak "Motyl", ale wciągająca i pokazująca jak ogromnym wsparciem w chorobie jest rodzina, jak bardzo ważne w takich chwilach jest bycie blisko, wspieranie, pomaganie, okazywanie cierpliwości, napawanie wiarą, umiejętność zapomnienia i przebaczania, cieszenia się każdym najmniejszym osiągnięciem. Nie wszystko się udaje, ale gdy są z nami kochani i kochający ludzie, życie można zacząć od nowa, na nowych warunkach.

Nigdy nie słyszałam o zespole pomijania stronnego, znanego też jako zespół nieuwagi stronnej lub jednostronnego zaniedbywania przestrzeni, co wcale nie oznacza, że gdzieś takich ludzi nie spotkałam na ulicy, bo niczym oni - wbrew istniejącej chorobie - nie wyróżniają się spośród innych. Problem tej choroby polega na ignorowaniu przez mózg pacjenta wszelkich informacji...