Historia zagubionej kobiety, oszpeconej po wypadku. W tle historia Babci, ocalałej z Holocaustu (nieco beletrystyczna, wygładzona). Po przeczytaniu zapowiedzi liczyłam, jednak na więcej dylematu, dramatyzmu. To taka delikatna, spokojna historia. Czyta się dobrze, szybko i wciąga.

Historia zagubionej kobiety, oszpeconej po wypadku. W tle historia Babci, ocalałej z Holocaustu (nieco beletrystyczna, wygładzona). Po przeczytaniu zapowiedzi liczyłam, jednak na więcej dylematu, dramatyzmu. To taka delikatna, spokojna historia. Czyta się dobrze, szybko i wciąga.

Temat Żydów w czasie II Wojny Światowej, łódzkie getto i obóz koncentracyjny w amerykańskim bestsellerze - czy to ma jakąkolwiek szansę na powodzenie? Jeśli jest tak napisane, to zdecydowanie ma!
Powieść wciąga jak bagno i o bagnie opowiada. Porusza trudne tematy, wspomina ciężki czas, a bohaterowie są bardzo realistyczni. I może nie byłoby w niej nic szczególnego, gdyby nie część współczesna. Zadaje ona pytania czy zbrodnia się przedawnia, czy da się wybaczyć nazizm, czy winy można odkupić?
Całość jest intrygująca i zostaje w głowie na długo, nawet miło drobnych amerykanizmów

Temat Żydów w czasie II Wojny Światowej, łódzkie getto i obóz koncentracyjny w amerykańskim bestsellerze - czy to ma jakąkolwiek szansę na powodzenie? Jeśli jest tak napisane, to zdecydowanie ma!
Powieść wciąga jak bagno i o bagnie opowiada. Porusza trudne tematy, wspomina ciężki czas, a bohaterowie są bardzo realistyczni. I może nie byłoby w niej nic szczególnego, gdyby...

Był czas, kiedy czytałam wszystko, co wyszło spod pióra tej autorki. Uwielbiam ją za niewymuszony styl, za krótkie rozdziały i napięcie. Nie ma przemocy i brutalności choć porusza bardzo trudne tematy - np sporo przemocy wobec dzieci. Wszystko jest podparte solidnymi portretami psychologicznymi. Szkoda, że nie mamy odpowiednika Jodi Picoult w Polsce. Ta książka dała mi wszystko to, za co kocham autorkę - trudny temat ubrany w lekkie słowa. Ktoś pisał o romansie, że niepotrzebny itp. A mi się to właśnie podobało.

Był czas, kiedy czytałam wszystko, co wyszło spod pióra tej autorki. Uwielbiam ją za niewymuszony styl, za krótkie rozdziały i napięcie. Nie ma przemocy i brutalności choć porusza bardzo trudne tematy - np sporo przemocy wobec dzieci. Wszystko jest podparte solidnymi portretami psychologicznymi. Szkoda, że nie mamy odpowiednika Jodi Picoult w Polsce. Ta książka dała mi...

Wciągająca powieść. Nie sądziłam, że będzie taki zwrot akcji pod sam koniec. Polecam

Wciągająca powieść. Nie sądziłam, że będzie taki zwrot akcji pod sam koniec. Polecam

"Oto paradoks straty, jak coś, czego nie ma, tak bardzo może nam ciążyć"

Książka bardzo w stylu Picoult, która porusza w swoich publikacjach bardzo ważne zagadnienia i tematy. Tym razem podjęła się kwestii naprawdę ciężkiego kalibru, czyli holokaustu i problemu wybaczania.

I wszystko byłoby oki, całkiem nieźle jej poszedł ten trudny temat, gdyby nie to romansidło na końcu, nie mogła się pani powstrzymać pani autorko?? Po co to było?? w moim odbiorze strywializował on całą poprzednią jakże poważną sprawę.

Za to bardzo podoba mi się okładka, brawa dla wydawcy, jest bardzo sugestywna i taka, która pokazuje niby nic, a jednak wiele w kontekście treści książki. Jednak mimo wszystko ode mnie ocena na poziomie "dobra". Bo w tematach obozowych to i tak lepsza lektura niż ci wszyscy tatuażyści, lekarze czy inne "postacie" z AUSCHWITZ.

"Oto paradoks straty, jak coś, czego nie ma, tak bardzo może nam ciążyć"

Książka bardzo w stylu Picoult, która porusza w swoich publikacjach bardzo ważne zagadnienia i tematy. Tym razem podjęła się kwestii naprawdę ciężkiego kalibru, czyli holokaustu i problemu wybaczania.

I wszystko byłoby oki, całkiem nieźle jej poszedł ten trudny temat, gdyby nie to romansidło na...

Wydawać by się mogło, że temat Holokaustu jest już wyczerpany, że powstało takie mnóstwo świadectw i opowieści, że starczy. A jednak na świecie wciąż i wciąż dzieją się złe rzeczy.

Książka Picoult podchodzi do sprawy Shoah z trochę innej strony. Najpierw poznajemy życie hitlerowca, trudne koleje jego dzieciństwa. Możemy wczuć się w jego rozterki, poznać wybory. Dopiero później widzimy jego zło i historie ofiar.

Całość budzi wiele pytań: jak ja bym się zachował w takiej sytuacji? Czy byłbym zdolny do bycia nonkonformistą, nie zapisałbym się do Hitlerjugend?

Inna strona tej opowieści to spojrzenie głównej bohaterki, potomkini ocalonej. Czy ma moralne prawo do wykonania kary na zbrodniarzu?

Wątków jest tu mnóstwo. Zakonnica, która zrzuciła habit, a teraz staje się autorytetem moralnym dla klientów. Zdrada małżeńska i rozbijanie rodziny. Przyjaźń do śmierci. Itp.

Ciekawa jest też konstrukcja samej powieści. Widzimy narrację prowadzoną przez różne postaci. Każda ma inny sposób myślenia i wysławiania się. Dodatkowo pomiędzy "teraźniejsze" rozdziały wpleciona jest alegoryczna opowieść grozy o grasującym po wioskach upiorze.

Podsumowując - jest to książka, do której możesz wracać. Czytanie daje nie tylko przyjemność, ale po zamknięciu książki w głowie pojawiają się pytania i trzymają przez długi czas. Kawał dobrej literatury.

Wydawać by się mogło, że temat Holokaustu jest już wyczerpany, że powstało takie mnóstwo świadectw i opowieści, że starczy. A jednak na świecie wciąż i wciąż dzieją się złe rzeczy.

Książka Picoult podchodzi do sprawy Shoah z trochę innej strony. Najpierw poznajemy życie hitlerowca, trudne koleje jego dzieciństwa. Możemy wczuć się w jego rozterki, poznać wybory. Dopiero...

Najchętniej podzieliła bym książkę na dwie. Pierwsza - teraźniejsza opowieść
Druga - czasy wojny
Ta aktualna historia w ogóle mi się nie podobała. Tu historia Sage i jej blizny tam Josef i jeszcze wszędzie wątki religijne żydowskie/chrześcijańskie
Do tego wątek erotyczny i była zakonnica prowadząca piekarnie i dodatkowo babcia głównej bohaterki ze swoją opowieścią. Nie. Za dużo wszystkiego. Było wiele elementów które nic nie wniosły. Nie wiadomo na czym się skupić i co jest ważne.
Druga część wojenna znacznie lepsza. Ciekawa i trudna historia bardzo bolesna. Z resztą jak każda opisująca tamte czasy. Co prawda nie zgadzam się że wszystkim co było tam opisane ale to już indywidualne odczucia.
Na samym końcu doceniłam także opowieść babci. Nabrała większego znaczenia. Aczkolwiek zakończenie jest przewidywalne.

Najchętniej podzieliła bym książkę na dwie. Pierwsza - teraźniejsza opowieść
Druga - czasy wojny
Ta aktualna historia w ogóle mi się nie podobała. Tu historia Sage i jej blizny tam Josef i jeszcze wszędzie wątki religijne żydowskie/chrześcijańskie
Do tego wątek erotyczny i była zakonnica prowadząca piekarnie i dodatkowo babcia głównej bohaterki ze swoją opowieścią. Nie....

Książka wywołująca wiele emocji, pełna trudnych tematu, przeżyć w obozie Auschwitz, granicy, po której zatraca się człowieczeństwo, moralnych dylematów, relacji ofiary i oprawcy. Zaskakujące zakończenie, jednak zrozumiałe dla mnie. Polecam.

Książka wywołująca wiele emocji, pełna trudnych tematu, przeżyć w obozie Auschwitz, granicy, po której zatraca się człowieczeństwo, moralnych dylematów, relacji ofiary i oprawcy. Zaskakujące zakończenie, jednak zrozumiałe dla mnie. Polecam.

Uwielbiam książki Judi Picould. Uwielbiam też powieści takie jak ta - z historią w tle (w tym przypadku czasy II Wojny Światowej). Na dodatek jedna z bohaterek to Polka, która przeżyła Auschwitz. I generalnie wszystko powinno być w porządku, ale nie było.
Bardzo ciężko czytało mi się tę powieść, bardzo długo, nie wciągnęła mnie, nie czytałam z zapartym tchem.

Uwielbiam książki Judi Picould. Uwielbiam też powieści takie jak ta - z historią w tle (w tym przypadku czasy II Wojny Światowej). Na dodatek jedna z bohaterek to Polka, która przeżyła Auschwitz. I generalnie wszystko powinno być w porządku, ale nie było.
Bardzo ciężko czytało mi się tę powieść, bardzo długo, nie wciągnęła mnie, nie czytałam z zapartym tchem.

Czy Amerykanka może tak napisać o Holokauście i okropieństwach wojny, obozach koncentracyjnych, by nie zirytować polskiego czytelnika? Bo przecież każdy z nas jest specjalistą w tym temacie. Tak opisać getto, by nie było wątpliwości, że dogłębnie przestudiowała temat i jeszcze miała do powiedzenia coś nowego, a przy okazji nie zatraciła empatii i wyczucia. Jak okazuje się można, z powodzeniem, gdy autorka to Jodi Picoult.
Jeśli ktoś nie dowierza, niech przeczyta „To co zostało”. Opowieść o najcięższych czasach, jak zwykle z moralnym dylematem - tym razem o katach i ofiarach, o odpowiedzialności i przebaczaniu. Całość osłodzona chrupiącymi cynamonowymi bułeczkami.
Mnóstwo dobre skrojonych postaci, zwrotów akcji i zaskoczeń.
Szczerze radzę przed lekturą nie czytać żadnych opinii i opisów, żeby nie natknąć się na kryptospojlery, których na LC co niemiara. Nie odbierajcie sobie przyjemności odkrywania tej historii.

Czy Amerykanka może tak napisać o Holokauście i okropieństwach wojny, obozach koncentracyjnych, by nie zirytować polskiego czytelnika? Bo przecież każdy z nas jest specjalistą w tym temacie. Tak opisać getto, by nie było wątpliwości, że dogłębnie przestudiowała temat i jeszcze miała do powiedzenia coś nowego, a przy okazji nie zatraciła empatii i wyczucia. Jak okazuje się...