Było to moje drugie spotkanie z książką pana Tomkowskiego, równie udane jak lektura "Zamieszkać w Bibliotece". I tym razem miałam sobie dawkować czytanie, po kilka rozdziałów dziennie, ale nic z tego nie wyszło - wspomnienia z dzieciństwa autora pochłonęły mnie bez reszty.

Całość podzielona jest na wiele krótkich historii, czasem to zaledwie 2-3 strony, czasem jeszcze mniej. Te obrazki składają się na ujmującą, wzruszającą, ale i pełną humoru opowieść o przedszkolnych i szkolnych latach pisarza, który uważa, że to, co w życiu najważniejsze i najbardziej magiczne, zdarzyło się w szkole: "Tam zawiązane zostały nici spisku, który zdecydował o moich losach. Wszystko, co przeżyłem później - nawet lekcje kłamstwa, hipokryzji i konformizmu - wydawało mi się już tylko niekonieczną dekoracją i niepotrzebnym przedłużaniem nudnej fabuły pozbawionej wyrazistego epilogu. (...) Widziałem Paryż, Londyn, Rzym, ani przez chwilę nie doznając wzruszenia, jakie ogarnęło mnie w trzeciej klasie, podczas wycieczki do Pabianic".

Oprócz szkolnych żartów, psikusów i niebezpiecznych przygód mamy tu sporo melancholijnych wspomnień. Autor pięknie pisze o pierwszych przyjaźniach i miłościach, o ulubionych nauczycielach, lekturach, zapamiętanych zapachach i kolorach...
Czasem zestawia te dawne historie ze współczesnością, wzruszająco wspominając nieżyjących już kolegów i koleżanki ze szkolnej ławy.

Powaga miesza się tu z subtelnym poczuciem humoru. Rozbrajające i urocze są rozdziały emanujące niepowtarzalną magią, przywołujące nieokiełznany świat dziecięcej wyobraźni, w którym wieczorne cienie zza okna przyjmują kształty upiornych potworów, a nocne odgłosy straszą niczym ziejące ogniem smoki i inne bestie.
Niesamowicie spodobało mi się też to, że autor potrafi z jakiegoś drobnego szczegółu wysnuć piękną, urzekającą i zapadającą w pamięć opowieść.

Czytało mi się ten zbiór z wielką, wielką przyjemnością. Mimo woli przeniosłam się myślami w świat własnych wspomnień z dzieciństwa i może dlatego tak bardzo wczułam się w treść i nastrój "Czarnego elementarza".

Było to moje drugie spotkanie z książką pana Tomkowskiego, równie udane jak lektura "Zamieszkać w Bibliotece". I tym razem miałam sobie dawkować czytanie, po kilka rozdziałów dziennie, ale nic z tego nie wyszło - wspomnienia z dzieciństwa autora pochłonęły mnie bez reszty.

Całość podzielona jest na wiele krótkich historii, czasem to zaledwie 2-3 strony, czasem jeszcze...