Jako że ostatnimi czasy zdecydowałam się zapoznać bliżej z książkami fantasy (choć kiedyś nie przypuszczałabym, że tak się stanie) oraz ze względu na fakt, iż dzięki temu postanowieniu zmieniłam dotychczasową mało pochlebną opinię o gatunku (czego również bym się nie spodziewała), postanowiłam sprawdzić, czy powieści Victorii Aveyard faktycznie są tak dobre, jak wszyscy dokoła twierdzą.

Zabrałam się do tego zadania z dystansem, ponieważ nie spodobał mi się pomysł autorki. Moim zdaniem motyw z kolorem krwi był zupełnie nietrafiony. Miałam wrażenie, jakby Aveyard usilnie starała się znaleźć jakiś sposób na stworzenie podzielonego społeczeństwa. Jej rozwiązanie tego problemu było wymuszone i mało wiarygodne. Do mnie w ogóle nie trafiło.

Drugą istotną kwestią jest to, iż postaci występujące w powieści są nijakie. Część posiada jakąś tam moc, inni nie, ale żadna z nich tak naprawdę nie wyróżnia się niczym szczególnym. Żadna nie posiada choć jednej interesującej cechy charakteru. Zlewają się zatem w jedną mdłą masę bohaterów, nie posiadających jakiejkolwiek „iskry”, nie przekazujących swoim działaniem czy tokiem myślenia kompletnie niczego znaczącego. Po prostu są i tyle. I tak przez całą książkę, bez żadnego wyjątku.

Szczerze powiedziawszy, wynudziłam się trochę czytając tą powieść i kilka razy zdarzyło mi się nawet przysnąć. Dałam jej pięć gwiazdek dlatego, że teoretycznie nie jest ona zła, choćby pod względem stylistycznym, ale dobra nie jest wcale. Jest mierna, niewyróżniająca się, nieoryginalna. Taka jak tysiące innych opowieści będących chwilę na listach bestsellerów a później zapomnianych.

Tak naprawdę rozciągnęłam trochę tą moją opinię, ponieważ, prócz informacji o jej przeciętności, niespecjalnie jest o czym pisać na temat tej powieści. Akcja jest dokładnie taka jak postaci, nijaka. Trochę treningów, jakaś ucieczka, odrobina pojedynków i koniec. Może to częściowo wina narracji ale nie odczułam żadnej ekscytacji śledząc losy bohaterów. Skończyłam powieść i poszłam obojętnie dalej. Nie działo się w niej nic ciekawego, zaskakującego, czy nowatorskiego.

Przeczytawszy powyższe może się zdziwicie, że mimo wszystko postanowiłam zapoznać się z drugą częścią. Dlaczego? Ponieważ ostatnio natknęłam się na serie, w których pierwsze tomy były średniej jakości, natomiast kolejne części okazywały się bardzo dobre. Szczerze wątpię, by stało się tak i tym razem ale żeby nie było, daję Aveyard drugą szansę.

Czy polecam? Nie mogę tego zrobić. Czy odradzam? Również tego nie zrobię. Zróbcie jak uważacie.

Jako że ostatnimi czasy zdecydowałam się zapoznać bliżej z książkami fantasy (choć kiedyś nie przypuszczałabym, że tak się stanie) oraz ze względu na fakt, iż dzięki temu postanowieniu zmieniłam dotychczasową mało pochlebną opinię o gatunku (czego również bym się nie spodziewała), postanowiłam sprawdzić, czy powieści Victorii Aveyard faktycznie są tak dobre, jak wszyscy...