Urocza i prześmieszna książka „Dzieci to koszmarne zwierzątka domowe” zainspirowana została pewnym wydarzeniem z dzieciństwa autora, Petera Browna. Zainteresowanych odsyłam do samej książki, a dokładnie na wewnętrzną stronę tylnej okładki. Autor, oczywiście przetworzył nieco doświadczenie z dzieciństwa, okrasił je sporą porcją wyobraźni i jeszcze większą dawką humoru. Wszystko podgrzał ogniem swojego temperamentu i doprawił szczyptą swej osobowości. I oto trzymamy w dłoniach ciepłą, pachnącą humorem i smaczną w treści książeczkę, która znajdzie amatorów wśród dzieci w każdym wieku.

Historia jest z pozoru nieskomplikowana – poznajemy bowiem dziecko i jego ulubione zwierzątko. Komizm opowieści tkwi jednak w przewrotnym odwróceniu ról: dzieckiem jest niedźwiedzica Lusia, a jej zwierzątkiem mały chłopiec, nazwany przez nią Piskaczem. Poznajemy historię tej niezwykłej przyjaźni, aż do zaskakującego finału. Książeczka jest prosta, co wzmacnia jej przesłanie, ale jednocześnie w przedziwny sposób sprawia, że można ją czytać wielokrotnie z równą przyjemnością, a nawet uzależnić się od niej.

Autorowi i jednocześnie ilustratorowi należą się ogromne brawa za bardzo przemyślaną koncepcję całego tomu i konsekwencję. Czerpiąc treść książki z dziecięcych wspomnień, formę i oprawę graficzną umiejscowił stylistycznie w czasach swego dzieciństwa (lata 80-te). Nie tylko same ilustracje przywodzą na myśl tamtą stylistykę, ale także wykorzystana paleta barw, również całych stron - dominujące beże i zgaszone kolory – przywodzą na myśl niezbyt wysokiej jakości żółty papier bajeczek z tamtych czasów. Świetnym pomysłem było także stworzenie obramowania dla każdej strony - tekstura przypomina korę drzewa, drewniany stół i podłogę albo wykładzinę i okleinę drewnopodobną - co jest widoczne już na okładce. Zabieg ten sprawił, że rama uzupełnia treść opowieści, której akcja w znacznej części rozgrywa się w lesie i daje złudzenie oglądania przez dziecko książeczki o zaokrąglonych rogach na stole lub na podłodze. Innym doskonałym zabiegiem było potraktowanie woluminu jako całości – opowieść zaczyna się już na stronie tytułowej, a po stronie z napisem „Koniec” biegnie dalej. Wyklejki okładek (zwłaszcza tylnej) ciekawie uzupełniają historię. Docenić wypada także dystans autora do samego siebie, bowiem portretując chłopca bez wątpienia wzorował się własnym dziecięcym wyglądem (vide uszy).

Książka doczekała się uznania – w 2010 r. znalazła się wśród dziesięciu najlepszych dziecięcych książek ilustrowanych, wybranych spośród tysięcy książek dla dzieci przez jury czasopisma „New York Times”. Autor stworzył kolejną książkę z niedźwiedzicą Lucyną Beatą Niedźwiedzińską (zwaną Lusią) „You Will Be My Friend”, a postać ta tak się spodobała małym czytelnikom, że powstała maskotka według projektu Petera Browna.

Uważny czytelnik, poza doskonałą zabawą, wyciągnie z lektury zaskakujące wnioski, zwłaszcza gdy zdarzało mu się narzekać na własne domowe zwierzę. Bez względu na przemyślenia lub ich brak doskonała lektura uzupełniona wybuchami śmiechu jest tu zagwarantowana. Ciekawe czym zaskoczy nas Peter Brown w lipcu w swojej kolejnej książce „Pan Tygrys dziczeje”?

Jowita Marzec