Jak widzę, pani Gardner to w wielu przypadkach najulubieńsza pisarka kryminałów. Po przeczytaniu dopiero dwóch jej powieści nie jestem ekspertem, pewnie raczej dopiero w jej przypadku raczkuję. A jak widzi ją taki czytelnik?
W oczy rzucają mi się pewne podobieństwa co do jej poprzednio przeczytanej przeze mnie książki. Bynajmniej nie chodzi o fabułę, raczej styl. Znowu dostrzegłam tu wałkowanie parę razy tej samej kwestii, w tym przypadku identyczne przemyślenia Libby, co kilka rozdziałów. Miałam podobny problem, z którym zmagałam się już wcześniej: "o nie znowu mówisz to samo! Oh wow, jednak coś powoli wlecze się do przodu! A to przeczytam jeszcze trochę". Czujesz się jak na górskiej kolejce. Czasami ostry zjazd w dół, czasami powoli, naprawdę powoli w górę. A chodzi o to, żeby na koniec zwrócić śniadanie.
Tym razem widzimy obraz rozbitej, lub rozbijającej się rodziny. Jak na niezbyt szybkie szczegóły, którymi darzy nas Gardner od czasu do czasu, przez opis z tyłu książki wiedziałam wszystko mniej więcej do połowy ksiązki. Fajerwerki zaczęły się dopiero potem. Czy zakończenie, było aż tak zaskakujące? Niekoniecznie, szybko prześwietlono większość podejrzanych i mimo, że potem coś tam jeszcze raz z nimi kombinowaliśmy, odpowiedź przyszła wcześniej niż chciałam. Ale jeszcze parę innych wątków, kazało mi czekać. Wystarczająco stanowczo, abym ich usłuchała.
Nie spisuję tej książki na straty, raczej bardziej mi się podobała niż mniej, zachęca do kolejnej zabawy w detektywa. Chcesz to bierz, jesteś niezdecydowany to upewnij się, że właśnie o te klimaty ci chodzi.

Jak widzę, pani Gardner to w wielu przypadkach najulubieńsza pisarka kryminałów. Po przeczytaniu dopiero dwóch jej powieści nie jestem ekspertem, pewnie raczej dopiero w jej przypadku raczkuję. A jak widzi ją taki czytelnik?
W oczy rzucają mi się pewne podobieństwa co do jej poprzednio przeczytanej przeze mnie książki. Bynajmniej nie chodzi o fabułę, raczej styl. Znowu...