Jak stukot damskich szpilek na mokrym od deszczu chodniku.
Jak miękki szelest padającego na ulicę śniegu.
Jak powietrze drgające od ciepła rozgrzanej świecy.
Jak zapętlona szachowa rozgrywka, której rozwikływanie poorało czoła zawodników po obu stronach planszy.
Jak uderzenie w czoło.
[Własne czoło. Uderzenie w czoło na myśl, że przecież miałeś, czytelniku, swoją szansę. Miałeś podsuwane pod nos na fajansowym talerzu skrawki fabuły, podpowiedzi, algorytmy, równania i nierówności i mimo to dałeś się porwać zaskoczeniu i szokowi wplecionym w ostatnie strony książki]

Jak żarowa pętla rozgrzana do oślepiającej białości(!).

Jak… jak… mistrzowsko skonstruowana manipulacja.
Jednym słowem?: Ar-cy-dzie-ło.

Taka jest właśnie literacka jakość prosto spod palców i umysłu Jo Nesbø.

Zagmatwanie. Realistycznie. Bez błądzenia w meandrach nieprawdopodobieństwa. Z obezwładniającą dbałością o detale. Przemyślanie. Nad wyraz inteligentnie. Bezwzględnie.
Bez zabawy w kocopoły i narrację w stylu pasującym do średnio ogarniętego pisarzyny.

Z tą książką bynajmniej nie traci się czasu.
O, nie.

Pozostaje jedynie pytanie: jak to możliwe, że na LC nie da rady przyznać więcej niż 10 gwiazdek..?

Tutaj bowiem należałaby się cała konstelacja.
Bezapelacyjnie.

Jak stukot damskich szpilek na mokrym od deszczu chodniku.
Jak miękki szelest padającego na ulicę śniegu.
Jak powietrze drgające od ciepła rozgrzanej świecy.
Jak zapętlona szachowa rozgrywka, której rozwikływanie poorało czoła zawodników po obu stronach planszy.
Jak uderzenie w czoło.
[Własne czoło. Uderzenie w czoło na myśl, że przecież miałeś, czytelniku, swoją szansę....