Książka, która przez długi czas znajdowała sie w moim "rankingu" na samym szczycie, mimo faktu, że być może nie można porównywać ze soba książek tak różnych (a może jednak jakoś podobnych?) jak powyższa oraz "Gra Szklanych Paciorków" H. Hesse. I jeśli taka skala ma jakikolwiek sens. Dlaczego jedna książka jest wyżej, druga niżej? Dlaczego jedna lepsza, druga gorsza? Dlaczego przypisujemy im "gwiazdki"? I co zrobić, jeśli dwie książki otrzymują dziesięć gwiazdek? Myślę, że świadczy to jedynie o wrażeniu, jakie dana książka na nas wywiera. G. Orwell pisał, że podobają nam się książki, z bohaterami których możemy łatwo się zidentyfikowac. Kiedy czujemy się rozumiani, że to nas autor rozumie i poniekąd opisuje. Nasze życie, nasz świat. Książka ta przedstawia losy człowieka, który jest samotnikiem, indywidualistą, myślicielem. A może jest też po trochu mizantropem? Gdyż i takie typy znamy z prac J.-P. Sartre'a ("Herostrates" - opowiadanie). Na swojej drodze spotyka różnych ludzi, w tym przyjaznego dlań i podziwiającego Samouka, ktory jest uosobieniem wiedzy czysto rozumowej, nabytej, którą skrzętnie gromadzi. Bohater jednak jest nieco inny - on nie tyle wie, co czuje. Odczuwa świat inaczej niż ludzie, których spotyka. I jest bardzo wylewny w opisie swoich odczuć. W bezdusznym, jednakim świecie pielęgnuje swój skrajny indywidualizm. Sięgnąłem po tę książke, gdyz wtedy żywo interesował mnie egzystencjalizm, czytalem sporo o autorze, jego filozofii i dziełach. A wydawała mi się bardziej przystępna, niż chociażby "Drogi Wolnośći". "Wszelka autentyczność powraca do indywidualizmu." - pisał Sartre. I tutaj mamy bohatera, który za wszelką cenę stara się być autentyczny (w egzystencjalnym rozumieniu). Rodzi to w jego glowie - myślach, odczuwaniu - liczne, nie dające się uniknąć napięcia i rozterki, których opis zdaje się być ważniejszy niż sama akcja, fabuła. Jeśli w tego typu utworach można w ogóle mówić o akcji. Bohater często do tego stopnia zatraca się w myślach, że nawet to doprowadza go do tytułowych "Nausea". Książka stanowić może swoisty wzór literacki tego, co stara sie nam przekazać filozofia egzystencjalna. Myślę, że książka bedzie jednak do "strawienia" także dla czytelników, ktorych nigdy wczesniej egzystencjalizm nie interesował. Ani póżniej. Trudno mówić o jakiejś wartkiej akcji, wciągającej fabule - gdyż opis przeżyć i odczuć bohatera stanowi sedno tej pracy. Ale na pewno tzw. "klimat" praca posiada. Dla mnie arcydzieło!

Książka, która przez długi czas znajdowała sie w moim "rankingu" na samym szczycie, mimo faktu, że być może nie można porównywać ze soba książek tak różnych (a może jednak jakoś podobnych?) jak powyższa oraz "Gra Szklanych Paciorków" H. Hesse. I jeśli taka skala ma jakikolwiek sens. Dlaczego jedna książka jest wyżej, druga niżej? Dlaczego jedna lepsza, druga gorsza?...