Całkiem przyjemna książka, jednak nic szczególnego nie zapadlo mi w pamięć. Sam proces czytania był bardzo przyjemny, jednak po skończeniu książki, przeszłam do porządku dziennego, nie wywarla na mnie wrażenia.

Całkiem przyjemna książka, jednak nic szczególnego nie zapadlo mi w pamięć. Sam proces czytania był bardzo przyjemny, jednak po skończeniu książki, przeszłam do porządku dziennego, nie wywarla na mnie wrażenia.

Młodzieżówka, ale o toksycznych relacjach, gwałcie i traumie, dość przygnębiająca i w ogóle nie czarno-biała. Podobało mi się to stopniowanie napięcia, powolne odsłanianie kart, retrospekcje i bohaterowie, którzy nie są jednoznaczni- tylko zepsuci, albo tylko krystaliczni. Wybrzmiał z niej bardzo ładny morał, którego od pewnego czasu ja sama się trzymam: odpowiadamy tylko i wyłącznie za swoje czyny i emocje, nigdy za kogoś drugiego. Ta książka przypomniała mi o ulubionych historiach, w których zaczytywałam się będąc nastolatką. Nie jakoś bardzo wciągająca, ale jednak z ciekawością śledziłam przebieg fabuły.

Młodzieżówka, ale o toksycznych relacjach, gwałcie i traumie, dość przygnębiająca i w ogóle nie czarno-biała. Podobało mi się to stopniowanie napięcia, powolne odsłanianie kart, retrospekcje i bohaterowie, którzy nie są jednoznaczni- tylko zepsuci, albo tylko krystaliczni. Wybrzmiał z niej bardzo ładny morał, którego od pewnego czasu ja sama się trzymam: odpowiadamy tylko i...

Książka poważna, momentami smutna, skłaniająca do przemyśleń. Porusza ważny a zarazem trudny temat, jakim jest samobójstwo. Jednak po opisie na okładce książki, można spodziewać się trochę czegoś innego.

Książka poważna, momentami smutna, skłaniająca do przemyśleń. Porusza ważny a zarazem trudny temat, jakim jest samobójstwo. Jednak po opisie na okładce książki, można spodziewać się trochę czegoś innego.

Opis wydawcy na ostatniej stronie okładki sugeruje coś innego. Więc trochę mnie ta książka zawiodła. Niby jest dobrze napisana i porusza ważny temat... Ale jednak nie do końca wprowadza w głębię problemu, jaki spodziewałam się w niej znaleźć.

Opis wydawcy na ostatniej stronie okładki sugeruje coś innego. Więc trochę mnie ta książka zawiodła. Niby jest dobrze napisana i porusza ważny temat... Ale jednak nie do końca wprowadza w głębię problemu, jaki spodziewałam się w niej znaleźć.

Od poczatku ta książka, historia miała coś w sobie. Co takiego się stało, że Aubrey na samą myśl o Adamie i swojej przyjaciółce miała stany lękowe? Rachel to typ, który ciągle patrzy na siebie, na swoje dobro i robi z ludźmi co jej się tylko podoba. Denerwują mnie takie osoby. Dlatego też nie cierpiałam jej jak Aubrey, a dowiadując się dalej, co zrobiła sama miałam ochotę ją zabić. Ludzie nie znając całej prawdy współczują takim ludziom. ,,Taka młoda". Przecież nie mozna mówić źle o osobach, które już nie żyją. Bzdura tam. Jedyne czego mi brakowało to tego, jak dalej potoczyło się życie głównej bohaterki oraz tego, co było w tej wiadomości od Rachel.

Od poczatku ta książka, historia miała coś w sobie. Co takiego się stało, że Aubrey na samą myśl o Adamie i swojej przyjaciółce miała stany lękowe? Rachel to typ, który ciągle patrzy na siebie, na swoje dobro i robi z ludźmi co jej się tylko podoba. Denerwują mnie takie osoby. Dlatego też nie cierpiałam jej jak Aubrey, a dowiadując się dalej, co zrobiła sama miałam ochotę...

Zaskoczyła mnie ta książka. Nie była tym czego się spodziewałam, ale winię za to tylko i wyłącznie nietrafiony opis wydawcy, który wprowadza w błąd. To przygnębiająca, gorzka i z życia wzięta opowieść o toksycznych relacjach. Pozostawia z niepokojącym i przeszywającym wręcz poczuciem, że nie ma czegoś takiego jak bezinteresowna przyjaźń, a człowiek człowiekowi wilkiem. Na plus ciekawe sylwetki bohaterów, intrygujący wątek samobójstwa i mnóstwo niejasności. Przez te tajemnice, niedopowiedzenia i przeskoki czasowe czułam się trochę jakbym czytała thriller psychologiczny. Słowem jedna wielka zagadka, a ja lubię rozwiązywać zagadki. Rozczarowało mnie jednak rozwiązanie wątku ostatniej wiadomości głosowej, a ściślej jego BRAK. Oceniam jako 6/10. Byłoby więcej, ale końcówka trochę padła.

Zaskoczyła mnie ta książka. Nie była tym czego się spodziewałam, ale winię za to tylko i wyłącznie nietrafiony opis wydawcy, który wprowadza w błąd. To przygnębiająca, gorzka i z życia wzięta opowieść o toksycznych relacjach. Pozostawia z niepokojącym i przeszywającym wręcz poczuciem, że nie ma czegoś takiego jak bezinteresowna przyjaźń, a człowiek człowiekowi wilkiem. Na...

Jak często zdarzyło się wam zaobserwować taki schemat:dziewczyna, nastolatka,miła choć może trochę nieśmiała,wzorowa lub bardzo dobra uczennica, spokojna, miła, uśmiechnięta.A tu nagle zwrot akcji , wagary, wymykanie się po kryjomu z domu, imprezy, farbowanie włosów, tatuaże, zmiana stylu, odgradzanie się od rodziny, przyjaciół , coraz gorsze oceny w szkole lub wręcz głównie wagary? Klasyk powiecie.Przez to przechodzą WSZYSTKIE lub prawie wszystkie nastolatki.Ach te ich bunty i próba pokazania pogardy światu.A ile z nas, koleżanek, przyjaciółek, matek naprawdę przyjrzało się na tyle dobrze ,by za takimi zmianami dostrzec drugie dno? Ile z nas potrafiło przeczytać między wierszami i między jedną imprezą a drugą dostrzec rozbitą na kawałki duszę?Ile z nas w takich zmianach dostrzegło rozpaczliwy choć niemy krzyk o pomoc? Ano właśnie. Tak też dzieje się z główną bohaterką. U progu dorosłości przeżywa coś tak strasznego,że kładzie się cieniem przez kolejne lata jej życia. Nikt nie potrafi i nikt nie powinien dźwigać takiego typu ciężaru sam. Nie powinniśmy oceniać, powinnyśmy dochodzić. Próbować, czuwać, wspierać ,bo często pod maską obojętności i drinka za drinkiem kryje się prawdziwa tragedia.To książka o tym jak boli samotność, niedopowiedzenia, niezrozumienie i wyciąganie mylnych wniosków na podstawie gdybanych faktów. O tym,że czasem trzeba spojrzeć poza samych siebie ,by dostrzec czyjś ból i nieme prośby o zrozumienie o pomoc. To bardzo dobra książka o prawdziwym życiu.

Jak często zdarzyło się wam zaobserwować taki schemat:dziewczyna, nastolatka,miła choć może trochę nieśmiała,wzorowa lub bardzo dobra uczennica, spokojna, miła, uśmiechnięta.A tu nagle zwrot akcji , wagary, wymykanie się po kryjomu z domu, imprezy, farbowanie włosów, tatuaże, zmiana stylu, odgradzanie się od rodziny, przyjaciół , coraz gorsze oceny w szkole lub wręcz...

Z dobrą książką jest tak, że wciąga cię i nawet nie wiesz, kiedy docierasz do kresu literackiej podróży. Dobra książka ma określony rytm, ma w sobie coś takiego, co nastraja umysł szczególną wibracją i od pierwszych stron czujemy, że opowiadana historia będzie nam bliska.

Nie inaczej jest w przypadku Ostatniego pociągu do Babylon. Moją uwagę zwróciła okładka, krótkie wprowadzenie, które na jej łamach odnalazłem. Wydawać by się mogło, że Charlee Fam napisała ckliwą powieść dla nastolatek, powieść, po którą nie sięgnie dorosły czytelnik, tym bardziej mężczyzna. Nic bardziej mylnego.

Powieść, której wątkiem przewodnim jest samobójstwo stanowi wyzwanie. Bo temat nie jest łatwy i trzeba go pokazać w taki sposób, aby zainteresować nim czytelnika, a nie go przytłoczyć i sprawić, aby po kilku stronach rzucił książkę w kąt. Jeśli się to uda doznania z lektury będą jedyne w swoim rodzaju.

Aubrey Glass od dawna myśli o samobójstwie, co jakiś czas pisze list pożegnalny, który trafia pod materac. Pisze kolejny list, w którym zrywa ze swoim chłopakiem. Pewne sprawy czasem są w stanie ją przerosnąć. Jednak świadomość, że jej najlepsza przyjaciółka robi to, o czym ona czasem myśli, to jeszcze większy szok, niż niepodważalny fakt, że Rachel rozstała się na dobre z tym światem. Pozostała po niej migająca na wyświetlaczu kopertka z nagraną na pocztę głosową wiadomością...

Pełny tekst recenzji książki dostępny w poniższym linku:http://internetowacela.blogspot.com/2018/10/charlee-fam-ostatni-pociag-do-babylon.html

Z dobrą książką jest tak, że wciąga cię i nawet nie wiesz, kiedy docierasz do kresu literackiej podróży. Dobra książka ma określony rytm, ma w sobie coś takiego, co nastraja umysł szczególną wibracją i od pierwszych stron czujemy, że opowiadana historia będzie nam bliska.

Nie inaczej jest w przypadku Ostatniego pociągu do Babylon. Moją uwagę zwróciła okładka, krótkie...

Aubrey ma 23 lata i razem ze swoim chłopakiem mieszka w Nowym Jorku. Uwielbia pisać. Jako młodziutka redaktorka mało znaczącego, lokalnego pisemka, marzy, że pewnego dnia być może zostanie rozchwytywaną pisarką.
No właśnie… być może…
Marzenia Aubrey stoją pod wielkim znakiem zapytania, ponieważ dziewczyna posiada Tajemnicę. A raczej kilka tajemnic.
Jedną z nich jest kolekcja listów pożegnanych, które Aubrey pisze regularnie od czasu do czasu.

Kilka lat po wyprowadzce z domu, Aubrey przyjeżdża do rodzinnego miasteczka, by wziąć udział w pogrzebie najlepszej przyjaciółki z dzieciństwa. Pożegnalnie Rachel, która odebrała sobie życie, jest dla niej nieuchronną konfrontacją z bolesną przeszłością.
Spychane na dno umysłu koszmary w końcu wypłyną na wierzch. Tym razem jednak Aubrey nie uda się zapić ich morzem Jacka Danielsa i tequili.

Czy dziewczyny faktycznie były najlepszymi przyjaciółkami, za które wszyscy je uważali? Co tak naprawdę nasza bohaterka myśli o Rachel? Z jakimi upiorami się zmaga? Czy listy pożegnalne w końcu zostaną przez nią wykorzystane…?

,,Ostatni pociąg do Babylon” to na pierwszy rzut oka jeszcze jedna opowieść o młodej dziewczynie, która próbuje rozwiązać swoje problemy. Jednak książka porywa i sprawia, że chcemy coraz więcej i więcej…
Przeczytałam ją niemal jednym tchem i zdecydowanie jest to jedna z lepszych książek, jakie ostatnio czytałam. Polecam każdemu, komu tematyka depresji i samobójstwa nie jest obca.

Aubrey ma 23 lata i razem ze swoim chłopakiem mieszka w Nowym Jorku. Uwielbia pisać. Jako młodziutka redaktorka mało znaczącego, lokalnego pisemka, marzy, że pewnego dnia być może zostanie rozchwytywaną pisarką.
No właśnie… być może…
Marzenia Aubrey stoją pod wielkim znakiem zapytania, ponieważ dziewczyna posiada Tajemnicę. A raczej kilka tajemnic.
Jedną z nich jest...

Debiut amerykańskiej autorki Charlee Fam to (jednocześnie) najsmutniejsza i najzabawniejsza książka jaką miałam w rękach w ostatnim czasie. Pełna czarnego humoru, rozgoryczenia, ale też bólu, słabości i autentyczności zrobiła na mnie naprawdę duże wrażenie. Szczególnie na tle innych, mniej dojrzałych i zdecydowanie bardziej popularnych pozycji poruszających temat samobójstw - "Playlist for the Death" czy "Trzynaście powodów". Myślę, że wiarygodność psychologiczna wszystkich postaci i szczerość z jaką autorka opowiada o trzech samobójstwach zdecydowanie wyróżnia tę książkę na tle innych tytułów o podobnej tematyce.

http://morderczynimarzen.blogspot.com/2017/10/ostatni-pociag-do-babylonu-charlee-fam.html

Debiut amerykańskiej autorki Charlee Fam to (jednocześnie) najsmutniejsza i najzabawniejsza książka jaką miałam w rękach w ostatnim czasie. Pełna czarnego humoru, rozgoryczenia, ale też bólu, słabości i autentyczności zrobiła na mnie naprawdę duże wrażenie. Szczególnie na tle innych, mniej dojrzałych i zdecydowanie bardziej popularnych pozycji poruszających temat samobójstw...