Mariusz Szczygieł powiedział, że to jedna z książek, którą kupuje w horrendalnych ilościach, bo to najbardziej antydepresyjna książka świata. No cóż, muszę trochę racji mu przyznać, ale niestety tylko trochę, bo zupełnie inaczej, jak widać, odebrałam tę książkę. O ile Ota Pavel godzi życie ze śmiercią, pokazuje ich współzależność i współoddziaływanie na siebie, wyłapuje tylko dobre chwile, starając się złych nie wspominać, tak całość tej przepięknej, niesamowicie plastycznej prozy jest przecież smutna. To właśnie tutaj autor wspomina o tragicznych skutkach wojny i spustoszeniach, które w ludzkich sercach poczyniła armia niemiecka, wspomina o wesołych wyprawach na ryby, będąc przecież świadomym swojej choroby, swojego wykluczenia ze społeczeństwa i pozbawienia wolności, będąc skazanym na odejście z tego świata, tak bardzo przezeń kochanego. Chociaż błyskotliwa, z niesamowitym, bardzo swobodnym językiem to literatura, która udowadnia, że nic nie trwa wiecznie, że wszystko ma swój koniec, że żyjemy po to, by umrzeć, a przepowiednie, chociaż najbardziej bzdurne, czasem się sprawdzają.
Jednak przez typowe dla Czechów połączenie słodyczy z goryczą Ota Pavel tworzy literaturę z najwyższej półki, którą można czytać wiele, wiele razy, a wciąż będzie się czuło jej niedosyt. Na rybach jest jak Hrabal, który cieszy się każdym łykiem złotego piwa i spływającą po brodzie gęstą pianą. Pozwala się wzruszyć, roześmiać i głośno zapłakać. Jest absolutnie doskonały. Perfekcyjny w każdym szczególe. Doskonały.

Całość opinii pod adresem: https://niebieskapapuzka.wordpress.com/2016/03/29/po-zlote-wegorze-z-ota-pavlem/

Mariusz Szczygieł powiedział, że to jedna z książek, którą kupuje w horrendalnych ilościach, bo to najbardziej antydepresyjna książka świata. No cóż, muszę trochę racji mu przyznać, ale niestety tylko trochę, bo zupełnie inaczej, jak widać, odebrałam tę książkę. O ile Ota Pavel godzi życie ze śmiercią, pokazuje ich współzależność i współoddziaływanie na siebie, wyłapuje...