"Śmierć pięknych saren" to apoteoza życia i  obcowania z naturą. Jest terapeutyczno-nostalgiczną podróżą do krainy dzieciństwa, które jawi się jako ostoja w obliczu historycznych zawirowań i nieprzewidywalności kolei losu.
Przywoływanie szczęśliwych wspomnień, miłość do przyrody, rzeki, ryb i wędkowania są źródłem stałości i poczucia bezpieczeństwa.  Pięknie pokazana jest miłość do rodziny, a w szczególności ojca. To wspaniały przykład na to jak dobre wspomnienia i serdeczne więzi rodzinne potrafią dać siłę i odporność na dalsze życie.
Wszystko utrzymane jest w pogodnym tonie, opowiedziane z dużym dystansem, humorem i ostatecznie zgodą na to co nieuchronne.

"Śmierć pięknych saren" to apoteoza życia i  obcowania z naturą. Jest terapeutyczno-nostalgiczną podróżą do krainy dzieciństwa, które jawi się jako ostoja w obliczu historycznych zawirowań i nieprzewidywalności kolei losu.
Przywoływanie szczęśliwych wspomnień, miłość do przyrody, rzeki, ryb i wędkowania są źródłem stałości i poczucia bezpieczeństwa.  Pięknie pokazana jest...

Są książki, które stają się czymś więcej niż logicznym (albo i nie) ciągiem liter, potem słów i zdań.

Ota Pavel pisał "Śmierć pięknych saren" i "Jak spotkałem się z rybami" w szpitalu psychiatrycznym. Było to coś w rodzaju terapii, aby nie myśleć o tym, co przykre, kiedy za oknami widział rzędy prętów uniemożliwiających ucieczkę. A wcześniej był przecież człowiekiem wolnym do szpiku kości, wybitnym dziennikarzem sportowym, który potrafił pisać o sporcie inaczej niż wszyscy sprawozdawcy - lepiej, oryginalniej, kreatywniej i po swojemu.

Kiedy cierpiał na chorobę psychiczną, która go złapała podczas igrzysk w Innsbrucku i już nigdy nie puściła, żył życiem przeszłym. I sam bardzo się zdziwił, kiedy spostrzegł, że tym, co spotkało go najpiękniejszego było obcowanie z rzeką, rybami i obserwacja niezwykle specyficznego i ukochanego ojca.

Piękno w czystej formie. Choć niekoniecznie w kolorowych barwach.

Są książki, które stają się czymś więcej niż logicznym (albo i nie) ciągiem liter, potem słów i zdań.

Ota Pavel pisał "Śmierć pięknych saren" i "Jak spotkałem się z rybami" w szpitalu psychiatrycznym. Było to coś w rodzaju terapii, aby nie myśleć o tym, co przykre, kiedy za oknami widział rzędy prętów uniemożliwiających ucieczkę. A wcześniej był przecież człowiekiem wolnym...

Niestety duże rozczarowanie. Kupując tę książke sprzedawca powiedział mi ,że będe do niej wracać.- nie, nie będe.
Początek był obiecujący.....- opowieść o Ojcu , ale potem...potem to już tylko byle by skończyć......

Kojarzy mi się ona trochę z prozą Hrabala... ale nie ma porównania. Hrabal to klasa sama w sobie.

Niestety duże rozczarowanie. Kupując tę książke sprzedawca powiedział mi ,że będe do niej wracać.- nie, nie będe.
Początek był obiecujący.....- opowieść o Ojcu , ale potem...potem to już tylko byle by skończyć......

Kojarzy mi się ona trochę z prozą Hrabala... ale nie ma porównania. Hrabal to klasa sama w sobie.

Gorzko-śmieszne opowiadania z życia czeskiego Żyda. Duuuużo wędkarstwa… dla mnie ciut za dużo, ale dusza wędkarza oddana kapitalnie. Widziałam oczami wyobraźni te rzeki, spływy i spławiki.
Opowieści ułożone w miarę chronologicznie i tak jak w życiu, te z dzieciństwa są radosne i beztroskie, a w miarę dorastania i zdarzeń takich jak wojna, nabierają bardziej refleksyjnego i czasami pesymistycznego wymiaru.

Gorzko-śmieszne opowiadania z życia czeskiego Żyda. Duuuużo wędkarstwa… dla mnie ciut za dużo, ale dusza wędkarza oddana kapitalnie. Widziałam oczami wyobraźni te rzeki, spływy i spławiki.
Opowieści ułożone w miarę chronologicznie i tak jak w życiu, te z dzieciństwa są radosne i beztroskie, a w miarę dorastania i zdarzeń takich jak wojna, nabierają bardziej refleksyjnego i...

pogodna, jak to piszą o niej: antydepresyjna książka.
koi.

pogodna, jak to piszą o niej: antydepresyjna książka.
koi.

Piękna książka. Polecam

Piękna książka. Polecam

Z ogromną przyjemnością czytałam „Śmierć pięknych saren” Ota Pavela. Wiele osób twierdzi, że to najlepsza książka o wędkowaniu, a dla mnie to najpiękniejsza historia o obcowaniu z naturą i powierzeniu jej swojego losu.

Jak to w literaturze czeskiej - poważne tematy opowiedziane są w sposób pozornie lekki i okraszone humorem. Narrator prowadzi czytelnika przez historię swojej rodziny. Są to lata okresu jego dzieciństwa i dorosłości. Nie przypadkowo zestawiłam dzieciństwo i dorosłość, ponieważ mam wrażenie, że pomiędzy tymi dwoma okresami życia zabrakło okresu nastoletniego, który został wyrwany z życiorysu bohatera przez wojnę.

Wszystkie wydarzenia pośrednio bądź bezpośrednio łączą się z wędkowaniem, pory roku są wyznaczane przez sezony wędkarskie, czy pory połowu. Sama czynność nieustająco przynosi ukojenie, daje poczucie bezpieczeństwa (nawet, kiedy może przynieść śmierć). Bliskość natury daje poczucie wolności i sielankowości.

Mariusz Szczygieł określił „Śmierć pięknych saren” jako książkę antydepresyjną. Istotnie - ta lektura pokazuje, jak przewrotne potrafi być życie, a dystans i niestrudzoność względem wydarzeń, pozwala okiełznać największe strachy.

Z ogromną przyjemnością czytałam „Śmierć pięknych saren” Ota Pavela. Wiele osób twierdzi, że to najlepsza książka o wędkowaniu, a dla mnie to najpiękniejsza historia o obcowaniu z naturą i powierzeniu jej swojego losu.

Jak to w literaturze czeskiej - poważne tematy opowiedziane są w sposób pozornie lekki i okraszone humorem. Narrator prowadzi czytelnika przez historię...

Kocham śmierć pięknych saren i jest to książka do której co jakiś czas wracam. Ota Pavel cudownie opisał swoje dzieciństwo , pełne wypadów nad rzeki, wędkowania , wycieczek i ogólnego obcowania z przyrodą. Prześmieszne i urocze są opowieści o ojcu i jego niecodziennych pomysłach na życie. Czuć w tych opowiadaniach nostalgię i tęsknotę za latami dzieciństwa, mimo tego, że w tle rozgrywa się dramat II wojny i trwa Holocaust. Mariusz Szczygieł reklamuje ta książkę jako najbardziej antydepresyjną na świecie. Ja nie wiem czy rzeczywiście jest to najlepszy antydepresant, wiem natomiast, że ma pewno kilka razy usmiechniecie się przy lekturze i zapragniecie pojechać na ryby :)

Kocham śmierć pięknych saren i jest to książka do której co jakiś czas wracam. Ota Pavel cudownie opisał swoje dzieciństwo , pełne wypadów nad rzeki, wędkowania , wycieczek i ogólnego obcowania z przyrodą. Prześmieszne i urocze są opowieści o ojcu i jego niecodziennych pomysłach na życie. Czuć w tych opowiadaniach nostalgię i tęsknotę za latami dzieciństwa, mimo tego, że w...

Daję 8 w sumie, a bardziej ściśle: 8 za część pierwszą, 7 za drugą. ,,Śmierć dzikich saren”podobała mi się bardziej.
Lubię czeskie kino, dowcip, dystans do siebie i do życia. Czytając miałam wrażenie jakbym oglądała dobry czeski film. Wybaczam zarzucany autorowi w niektórych opiniach niehumanitaryzm (kwestie polowań, połowów) i seksizm (kwestie związane głównie z matką autora). Zrzucę to na przysłowiowe czasy.

Daję 8 w sumie, a bardziej ściśle: 8 za część pierwszą, 7 za drugą. ,,Śmierć dzikich saren”podobała mi się bardziej.
Lubię czeskie kino, dowcip, dystans do siebie i do życia. Czytając miałam wrażenie jakbym oglądała dobry czeski film. Wybaczam zarzucany autorowi w niektórych opiniach niehumanitaryzm (kwestie polowań, połowów) i seksizm (kwestie związane głównie z matką...

Nie sądzę żeby była to książka antydepresyjna (jak ją zareklamował Szczygieł) . Wręcz przeciwnie.. Narracja Pavla to rodzaj bełkotu, przygnębiającego z powodu swojej podwójności, dziwacznego języka, momentami nielogicznych/niezwykłych przeskokow myśli - chyba jego psychiatrze nawet znudziłoby się śledzenie rozszczepień i nieadekwatnosci trajektorii emocje - znaczene- wydarzenie, w tych pamiętnikach.. Nie jest to literatura do której się chętnie się wraca, choć można przez nią przebrnąć, może że względu na historię..

Nie sądzę żeby była to książka antydepresyjna (jak ją zareklamował Szczygieł) . Wręcz przeciwnie.. Narracja Pavla to rodzaj bełkotu, przygnębiającego z powodu swojej podwójności, dziwacznego języka, momentami nielogicznych/niezwykłych przeskokow myśli - chyba jego psychiatrze nawet znudziłoby się śledzenie rozszczepień i nieadekwatnosci trajektorii emocje - znaczene-...