Autor na początku podaje receptę jak udało mu się przeżyć: przez unikanie pracy za wszelką cenę, brak strachu przed biciem, nieustanne kombinowanie jedzenia. Dalsze perypetie to historie (a także wiele szczegółów) dotyczące i rozwijające te trzy elementy, podczas jego "wędrówki" od Dachau do Mauthausen, skończywszy na Gusen w latach 1940-1945.

Książka jest pierwszą pozycją jaką czytałem, która w lekki sposób opisuje życie w obozie koncentracyjnym - pomijając "biczowanie", gloryfikację cierpienia itp. co zaprezentowali w swojej tworczosci inni byli więzniowie.

Autor przyznaje, że brutalnosć istniała, smierc w krematorium natomiast wydaje się błahostką w porównaniu z wyrafinowanymi metodami tortur, topienia, eksperymentowania itp. Co najlepsze, opisuje to wszystko w humorystyczny sposób, często podkreslając swoją "spryciarską" postawę i zaradnosc. Czasami sprawia wrażenie zarozumiałego bufona (stereotypowego Warszawiaka XIX wieku), wychwala sam siebie, co po dłuższym czytaniu może irytować.

Język jest prosty, chaotyczny, nie ma żadnej chronologii. Wydarzenia przeplatają się (np. czytamy o typowej niedzieli z 1942 a za chwilę o zachowaniu jakiegos kapo, by skonczyc na powiązanym wydarzeniu z 1945 roku lub na wolnosci), wystepuje dużo nazwisk jego kolegów oraz czy róznych relacji, można się pogubić. Chciałbym analizować tą książkę na języku polskim, chociaż juz dawno za późno. Mimo powyższych wad czyta się bardzo przyjemnie, polecam.

Autor na początku podaje receptę jak udało mu się przeżyć: przez unikanie pracy za wszelką cenę, brak strachu przed biciem, nieustanne kombinowanie jedzenia. Dalsze perypetie to historie (a także wiele szczegółów) dotyczące i rozwijające te trzy elementy, podczas jego "wędrówki" od Dachau do Mauthausen, skończywszy na Gusen w latach 1940-1945.

Książka jest pierwszą pozycją...