Mam wrażenie, że większość ocen nie dotyczy samej książki, a historii opisanej w książce oraz pracy autorki, a chyba nie o to chodzi. Nie wątpię, że praca autorki jest trudna i również podziwiam ją za to, co robi, aczkolwiek książka otrzymuje ode mnie niezależną od tego ocenę:

Bardzo wzruszająca historia ukazująca tragedie dzieci oraz ich bezsilność względem dorosłych. Pomysł na książkę naprawdę ciekawy, ale sam styl pisania nie był, według mnie, najlepszy. Kobieta często zbyt szczegółowo opisuje wszystkie czynności, które wykonuje, a które tak naprawdę nie mają żadnego znaczenia. Nie mam nic przeciwko długim opisom w książkach, jeśli autor ubierze swoje myśli w ładne słowa i zdania. Gorzej, jeśli książka wygląda w ten sposób: Weszłam do kuchni, wyjęłam garnek, podstawiłam pod kran, odkręciłam kurek z wodą, nalałam wodę połowy garnka, zakręciłam kurek i postawiłam na kuchence. Do garnka wrzuciłam marchewkę, pietruszkę, ziemniaki i seler, które wcześniej dokładnie umyłam, obrałam i pokroiłam na kawałki. Uważam, że zbyt często opisy zastepują wymieniane po przecinku czynności. Kolejną rzeczą, która nie podobała mi się w książce, są niektóre zakończenia rozdziałów, które chyba miały budować napięcie, a w takiej książce nie jest to potrzebne. Poza tym klika błędów merytorycznych, kiedy autorka opowiada o piątku, a później o następnym dniu, znowu piątku.
Podsumowując: można przeczytać, ale ja do tej książki na pewno już nie wrócę. Autorce dam jeszcze jedną szansę.

Mam wrażenie, że większość ocen nie dotyczy samej książki, a historii opisanej w książce oraz pracy autorki, a chyba nie o to chodzi. Nie wątpię, że praca autorki jest trudna i również podziwiam ją za to, co robi, aczkolwiek książka otrzymuje ode mnie niezależną od tego ocenę:

Bardzo wzruszająca historia ukazująca tragedie dzieci oraz ich bezsilność względem dorosłych....