Dygat był mistrzem. Właśnie zastanawiam się, który z polskich literackich łobuzów, Dygat czy Gombrowicz, bardziej mi się podoba. Gombrowicz uprawiał słowotwórczy freestyle, z kolei Dygat był precyzyjny. Obydwaj pisali przeciw patriotyzmowi w wersji romantyczno-nielogiczno-egzaltowanej. Obydwaj prowokowali, z tymże Gombro był przy tym nieznośnym pozerem. Obaj byli buntownikami (znaczy Gombro z pewnością, a z Dygatem to w końcu nie wiem jak było, pisał przecież pod skrzydłami PRLu).

Przemowy włożone w usta głównego bohatera "Jeziora" to majstersztyki. Na przykład odnośnie stereotypu Polaka pijaka, albo wykład o cechach Polaków. Nie wiadomo czy śmiać się czy płakać. Dygat miał też talent do opisywania ludzkich nastrojów, stanów umysłu, tworzenia postaci. Wszyscy zdają się być tacy autentyczni, główne postacie nie są wycięte jak z tektury, co jest bardzo charakterystyczne dla nieskończonej ilości współczesnych powieści (podobnie było w jeszcze jednej książce Dygata, którą przeczytałam, "Pożegnania"). Moim zdaniem, Dygatowi nie dorównuje talentem nawet Iwaszkiewicz, a przecież jestem zakochana w jego "Pannach z Wilka". Nie mogę sobie przypomnieć innego pisarza, z tych których czytałam, który nadawałby swoim postaciom tyle wiarygodności, a jednocześnie był tak oryginalny. No może mam pewne skojarzenia ze Scottem Fitzgeraldem. Na tym tle jeszcze bardziej mdłe mi się wydają wypociny współczesnych pisarzy.

Dygat był mistrzem. Właśnie zastanawiam się, który z polskich literackich łobuzów, Dygat czy Gombrowicz, bardziej mi się podoba. Gombrowicz uprawiał słowotwórczy freestyle, z kolei Dygat był precyzyjny. Obydwaj pisali przeciw patriotyzmowi w wersji romantyczno-nielogiczno-egzaltowanej. Obydwaj prowokowali, z tymże Gombro był przy tym nieznośnym pozerem. Obaj byli...