Absolutne zaskoczenie . Pisarz PRL-owski i utwór tak świeży, tak dynamiczny, tak pełen uszczypliwości, sarkazmu i ciekawych obserwacji. Nie wiem czym mnie Dygat bardziej zachwycił. Czy lekkością stylu i pozornym prześmiewaniem narodowych świętości (a tak naprawdę zagłębianiem się w nie) ? czy trzeźwą refleksją i szukaniem prawdziwie trwałych wartości? Oczywiście można widzieć tylko zewnętrzną warstwę parodii, ale dla mnie Dygat przebił się przez obowiązujące PRL-owskie standardy do pytań głębszych i bardziej uniwersalnych . A do tego zrobił to w najlepszym literackim stylu .

Absolutne zaskoczenie . Pisarz PRL-owski i utwór tak świeży, tak dynamiczny, tak pełen uszczypliwości, sarkazmu i ciekawych obserwacji. Nie wiem czym mnie Dygat bardziej zachwycił. Czy lekkością stylu i pozornym prześmiewaniem narodowych świętości (a tak naprawdę zagłębianiem się w nie) ? czy trzeźwą refleksją i szukaniem prawdziwie trwałych wartości? Oczywiście można...

Lekko napisane, niebrzydki język, niby o czymś, ale jak dla mnie to o niczym specjalnym czy interesującym.

Jest coś w sposobie pisania, co może zainteresować, może nawet trochę wciągnąć, ale...

...ale mnie to nie porwało, a raczej co nieco znudziło, chociaż przeczytałem do końca, bo krótkie - sto osiem stroniczek.

Mam teraz egzemplarz na zbyciu - jak ktoś chce, to mogę podarować... ;)

Lekko napisane, niebrzydki język, niby o czymś, ale jak dla mnie to o niczym specjalnym czy interesującym.

Jest coś w sposobie pisania, co może zainteresować, może nawet trochę wciągnąć, ale...

...ale mnie to nie porwało, a raczej co nieco znudziło, chociaż przeczytałem do końca, bo krótkie - sto osiem stroniczek.

Mam teraz egzemplarz na zbyciu - jak ktoś chce, to mogę...

Krótka acz interesująca historia napisanym zwięzłym, przyjemnym językiem. Książka poza historią zawiera też przemyślenia autora na różne sprawy.
Myślę, że warto się zapoznać z tą pozycją.

Krótka acz interesująca historia napisanym zwięzłym, przyjemnym językiem. Książka poza historią zawiera też przemyślenia autora na różne sprawy.
Myślę, że warto się zapoznać z tą pozycją.

"Dworzec w Monachium" porusza podobną co "Jezioro Bodeńskie" problematykę i motywy (emigracja, pobyt w obozie dla internowanych, powroty do kraju, skomplikowana tożsamość i trudne relacje z własnymi korzeniami, polskość, przedziwne postaci kobiece będące Francuzkami, Angielkami i Niemkami i ich dziwne relacje z Polską i wiele, wiele innych),ale czyni to w sposób dużo bardziej strawny. Może czyni to poziom zgorzknienia i ironii, którymi przesiąknięta jest powieść. A może czyni to niewielka objętość, dzięki której cała historia została skumulowana w krótką opowieść bez zbytniego rozwlekania.

"Dworzec w Monachium" porusza podobną co "Jezioro Bodeńskie" problematykę i motywy (emigracja, pobyt w obozie dla internowanych, powroty do kraju, skomplikowana tożsamość i trudne relacje z własnymi korzeniami, polskość, przedziwne postaci kobiece będące Francuzkami, Angielkami i Niemkami i ich dziwne relacje z Polską i wiele, wiele innych),ale czyni to w sposób dużo...

Wojenne i powojenne losy nietypowego bohatera podane lekko i z humorem.

Wojenne i powojenne losy nietypowego bohatera podane lekko i z humorem.

Cierpkim, ironicznym językiem Dygat przedstawia człowieka podległego zrządzeniom Losu. Jednocześnie zarysowuje typowe cechy Polaków i innych narodów - nadal aktualne mimo upływu 50 lat. Niemal od początku do końca tej niedużej powieści można się śmiać, jednak po lekturze przychodzi gorzka refleksja, że historia nieustannie zatacza koło.

Cierpkim, ironicznym językiem Dygat przedstawia człowieka podległego zrządzeniom Losu. Jednocześnie zarysowuje typowe cechy Polaków i innych narodów - nadal aktualne mimo upływu 50 lat. Niemal od początku do końca tej niedużej powieści można się śmiać, jednak po lekturze przychodzi gorzka refleksja, że historia nieustannie zatacza koło.

W książce Dygata znalazłam wszystko co lubię. Przede wszystkim opowieści wojenne, przedwojenny Sopot zamieszkały przez Niemców, ponury monachijski dworzec podczas wojny i po niej. Czasy, kiedy z peronu dziesiątego odjeżdżały pociągi nach Dachau w wiadomym celu. A do tego podsycona humorem fabuła, czyli opowieść pisarza Eugeniusza Dudka, który podczas wojny przypadkiem, dla zabawy przyjmuje nową tożsamość i jako Francuz Eugene Doudecque zostaje internowany do obozu w Konstancji nad Jeziorem Badeńskim. Opowieści o tym co go tam spotyka, przeplatają się z przedwojennymi wspomnieniami a kolejne wydarzenia łączy szary i ponury dworzec w Monachium.
Więcej tu: http://iwonas.blogspot.de/2017/01/ponure-czasy-w-smutnym-miescie.html

W książce Dygata znalazłam wszystko co lubię. Przede wszystkim opowieści wojenne, przedwojenny Sopot zamieszkały przez Niemców, ponury monachijski dworzec podczas wojny i po niej. Czasy, kiedy z peronu dziesiątego odjeżdżały pociągi nach Dachau w wiadomym celu. A do tego podsycona humorem fabuła, czyli opowieść pisarza Eugeniusza Dudka, który podczas wojny przypadkiem, dla...