Powieść powstała w latach 1942-43. Opublikowana została w 1946 roku. Należy do najważniejszych utworów Stanisława Dygata (1914-1977). Jej treścią są przeżycia młodego Polaka w niemieckim obozie dla Francuzów i Anglików w Konstancy nad Jeziorem Bodeńskim (co związane było zresztą z wojennymi perypetiami autora, posiadacza francuskiego paszportu w okupowanej Warszawie). Refleksje i marzenia bohatera, wywodzące się z rodzimych wzorców literackich, są tu skonfrontowane z codziennością życia w otoczeniu internowanych kolegów-cudzoziemców. Autor obnaża polską mitologię narodową, prowadząc do sytuacji groteskowych i tragikomicznych. Interesuje go zdejmowanie z postaci bohaterów kolejnych masek, wydobywanie schematów myślenia, obrona autentyczności i wolności jednostki. Jest to literatura charakteryzująca się trzeźwością i sceptycyzmem, nasycona przy tym nutą melancholii, poezji, a także subtelnego humoru.