Tę powieść dostałem od cioci na Gwiazdkę... i od razu się za nią zabrałem. Zupełnie tak, jak morderca w Torrance zabrał się za swoje ofiary. Powoli i delikatnie, lecz gdy już doszło do ostatecznego starcia... BUM! A ja... zdałem sobie sprawę, że z wieloma spostrzeżeniami mordercy zgadzam się niemal całkowicie. (Co nie powinno dziwić, w końcu mówią, że nie mam serca). Co więcej, polubiłem winowajcę. Kiedy opowiedziałem o tym znajomym, pytali, czy nie jestem psychopatą...

Po głowie krąży Wam pewnie pytanie: dlaczego? Cóż, gdybym na nie odpowiedział, znalibyście motywy mordercy. Są one dość oczywiste, to wiemy na samym początku. W tym miejscu muszę podkreślić, że bardzo spodobał mi się przekład. Widzicie, język angielski ma do to siebie, że zaimek osobowy "I" ("ja") nie określa płci. W języku polskim ciężko temu sprostać, lecz tłumaczka świetnie sobie z tym poradziła. Jak dla mnie bomba.

Postacie są, jakie są - czyli typowo amerykańskie, stereotypowe - szczególnie nastolatki. Tego nie da się niezauważyć. Ale między tymi ludźmi swoje ziarno zasiało pewne zło, zresztą zaraza dotknęła wszystkich mieszkańców Torrance. I nagle okazuje się, że w nudnym i pospolitym miasteczku dochodzi do mordów. Sposób, w jaki Fielding przedstawiła mentalność tych obywateli i to, jak oceniają wydarzenia, zawsze mnie zadziwiał. Wydaje się, że jej spostrzeżenia są tak proste, że aż banalne, ale ukazują smutną prawdę o ludzkich przywarach.

"Zabójcze piękno" was oślepi.

Tę powieść dostałem od cioci na Gwiazdkę... i od razu się za nią zabrałem. Zupełnie tak, jak morderca w Torrance zabrał się za swoje ofiary. Powoli i delikatnie, lecz gdy już doszło do ostatecznego starcia... BUM! A ja... zdałem sobie sprawę, że z wieloma spostrzeżeniami mordercy zgadzam się niemal całkowicie. (Co nie powinno dziwić, w końcu mówią, że nie mam serca). Co...