Usiłowałam sobie przypomnieć, kiedy ostatnio przeczytałam jakąś książkę o zwierzętach i wyszło mi, że chyba w dzieciństwie. Sama posiadam kotka (pręgowanego), który się do mnie przyplątał i już został. Jak każdy właściciel kota uważam, że mój jest wyjątkowy i jedyny. Od mojego kota daję książce jedną gwiazdkę więcej.
A o samej książce, cóż. Literackie arcydzieło to nie jest. Napisana prostym językiem historia Jamesa Bowena, narkomana na odwyku, ulicznego grajka, który usiłuje wrócić do normalnego życia.
Pewnego dnia na klatce schodowej znajduje zabiedzonego rudego kota i po namyśle postanawia go przygarnąć. Kocur otrzymuje imię Bob, odrobinę miejsca w domu i wkrótce wiele miłości. Ten odwzajemnia się przywiązaniem i zapełnieniem pustki i samotności w życiu Jamesa. Przyczynia się też do większej rozpoznawalności Jamesa i dzięki temu większych zarobków. Okazuje się, że obaj potrafią sobie wiele dać i nawzajem poprawić swój los. Obaj dali sobie nadzieję na lepsze życie i motywację do działania. Książka mówi nam, że dla każdego w życiu zawsze jest druga szansa.
„Kot Bob i ja” to bardzo pozytywna opowieść o przyjaźni faceta i kota. Jej wartość podnosi to, że jest to opowieść prawdziwa. James Bowen rzeczywiście w 2007 roku przygarnął kota i odtąd razem idą przez życie. Największą wartość książki stanowią pozytywne emocje, szczególnie dla właścicieli kotów.

Usiłowałam sobie przypomnieć, kiedy ostatnio przeczytałam jakąś książkę o zwierzętach i wyszło mi, że chyba w dzieciństwie. Sama posiadam kotka (pręgowanego), który się do mnie przyplątał i już został. Jak każdy właściciel kota uważam, że mój jest wyjątkowy i jedyny. Od mojego kota daję książce jedną gwiazdkę więcej.
A o samej książce, cóż. Literackie arcydzieło to nie...