,,Jestem zmęczony, szefie. Zmęczony wędrówką, samotnie jak jaskółka w deszczu. Zmęczony tym, że nigdy nie miałem przyjaciela, żeby powiedział mi skąd, gdzie i dlaczego idziemy. Głównie zmęczony tym, jacy ludzie są dla siebie. Zmęczony jestem bólem na świecie, który czuję i słyszę… Codziennie… Za dużo tego. To tak, jakbym miał w głowie kawałki szkła. Przez cały czas"

Po ukończenie tego "diamentu" można zadać sobie tylko jedno pytanie. Czy ta książka ma wady? Nie, nie ma wad i mówię to z pełną odpowiedzialnością. Bardzo zastanawia mnie jednak, jak Stephen King stworzył coś takiego. Z jednej strony ponury klimat więzienia, peryferie pracowników, a z drugiej coś magicznego .Ukazanie ludzkich wartości; miłości, zaufania, bólu i innych takich, które można byłoby wypisywać jeszcze długo. Książka, która doprowadza do płaczu większość czytelników. Według mnie to właśnie takie pozycję literackie zmuszające do refleksji powinny być szkolnymi lekturami, ponieważ sprawiłyby one, że dzieci mogłyby poznać książki od tej lepszej, nie męczącej strony.

,,Jestem zmęczony, szefie. Zmęczony wędrówką, samotnie jak jaskółka w deszczu. Zmęczony tym, że nigdy nie miałem przyjaciela, żeby powiedział mi skąd, gdzie i dlaczego idziemy. Głównie zmęczony tym, jacy ludzie są dla siebie. Zmęczony jestem bólem na świecie, który czuję i słyszę… Codziennie… Za dużo tego. To tak, jakbym miał w głowie kawałki szkła. Przez cały czas"

Po...