Z pewną obawą zabrałam się do czytania tej powieści, znając niechlubną nudę przemykającą się między dziewiętnastowiecznymi klasykami polskiej literatury. Dodatkowo nawiedziło mnie przeczucie, że o to będę studiować jakieś naiwne romansidło, widząc pierwsze słowa książki - "Życie kobiety to wiecznie gorejący płomień miłości...". Całe szczęście, że jednak podążyłam dalej, kartka po kartce - bo "Marta" stała się niemalże jedną z moich ulubionych książek. Czekałam na ten moment, kiedy wreszcie główna bohaterka wydźwignie się ze swojego nieszczęścia, nastąpi rewolucja w fabule. I jak się musiałam rozczarowywać za każdym razem, gdy przed Martą zatrzaskiwano drzwi, bo przecież 'jest kobietą'. Całe dzieło nie przedstawia jedynie tej niesprawiedliwości, która ciążyła nad kobietami, lecz również nieumiejętność ludzi nad zrozumieniem cudzego położenia, ignorancję, miłość i poświęcenie matki dla dziecka, a także ludzką godność i pytanie, czym ona jest i w jakiej postaci się ukazuje, co człowiek jest w stanie zrobić i jak mocno zbrukać swój honor dla kawałka chleba.

Z pewną obawą zabrałam się do czytania tej powieści, znając niechlubną nudę przemykającą się między dziewiętnastowiecznymi klasykami polskiej literatury. Dodatkowo nawiedziło mnie przeczucie, że o to będę studiować jakieś naiwne romansidło, widząc pierwsze słowa książki - "Życie kobiety to wiecznie gorejący płomień miłości...". Całe szczęście, że jednak podążyłam dalej,...