Kompletne rozczarowanie.
"Powód by oddychać" trafił do moich zbiorów dobre dwa lata temu, lecz bezustannie coś odsuwało mnie od przeczytania tej pozycji; zawsze wybierałam książkę leżącą obok, a tę zostawiałam na potem. Robiłam tak dlatego, gdyż wiedziałam, po prostu wiedziałam, że ta perełka jest przecudowna i wspaniale byłoby przeczytać ją kiedyś na deser.
Jak mogłam się aż tak pomylić?
Rozgłos, jaki osiągnęła ta książka, opinie (duuużo opinii na pierwszej stronie!) o jej genialności, wszelkie "ochy" i "achy" muszą chyba dotyczyć jakiejś innej serii, bo mnie nie zaparło dechu i ani razu nie pomyślałam nawet o tym, by rozpłakać się podczas czytania. Przebrnęłam przez całą, ale po kolejne części nie zamierzam sięgać w najbliższym czasie.
Nie znalazłam w niej nic odkrywczego, poruszane problemy opisane są w sposób przeciętny, pomysł na fabułę też oklepany. Autorka porusza poważne tematy, nie śmiem temu zaprzeczać, ale sposób, w jaki dzieli się nimi z czytelnikiem jest momentami... żałosny? :/
Jedynym rozsądnym wytłumaczeniem, ratującym mnie przed osądem ze strony czytelników, których ta powieść zachwyciła jest to, iż najprawdopodobniej wyrosłam już z tego typu literatury. W głębi duszy wciąż jestem nastolatką, jednak nie potrafię dostrzec wyjątkowości książki Pani Donovan.
Każdy lubi co innego, ale osobiście polecam tę lekturę tylko młodszym czytelnikom ;)

Kompletne rozczarowanie.
"Powód by oddychać" trafił do moich zbiorów dobre dwa lata temu, lecz bezustannie coś odsuwało mnie od przeczytania tej pozycji; zawsze wybierałam książkę leżącą obok, a tę zostawiałam na potem. Robiłam tak dlatego, gdyż wiedziałam, po prostu wiedziałam, że ta perełka jest przecudowna i wspaniale byłoby przeczytać ją kiedyś na deser.
Jak mogłam się...