Przeczytanie tej krótkiej powieści było jak nagły podmuch mroźnego powietrza wpadający do pokoju przez otwarte okno. Poruszyło. Poruszyło wyobraźnię, wybiło z jednostajnego rytmu. Książka napisana jest niezwykle oszczędnym wręcz ascetycznym stylem, co sprawia, że każde zdanie, każde słowo jest ważne i zauważalne. Więcej nawet, ma się wrażenie, że jest tu coś niedopowiedzianego, do czego autor zmierza. Całość zbudowana jest z tak niewielu elementów: przypadkowe spotkania, wspomnienia,rozmowy i tajemnice. Każdy z bohaterów je ma i wszystko co mówią zdaje się mieć znaczenie. Powściągliwość formy przypomina nieco dramaty Becketta(Samuela) choć różni się od nich bardziej konkretnym osadzeniem we współczesności, a także tym, że chodzi tu o osobliwą układankę, której elementy wyłaniają się podczas czytania. Pisząc te słowo wprost po zakończonej lekturze, chyba jeszcze wszystkiego nie ogarniam, warto Rezydencję przeczytać jeszcze raz, jeszcze raz to poczuć. Wiem jednak na pewno, że warto sięgnąć po kolejne powieści Krzysztofa Bieleckiego.

Przeczytanie tej krótkiej powieści było jak nagły podmuch mroźnego powietrza wpadający do pokoju przez otwarte okno. Poruszyło. Poruszyło wyobraźnię, wybiło z jednostajnego rytmu. Książka napisana jest niezwykle oszczędnym wręcz ascetycznym stylem, co sprawia, że każde zdanie, każde słowo jest ważne i zauważalne. Więcej nawet, ma się wrażenie, że jest tu coś...