Prace takie jak ta, czy też "Mit Rommla" Remy'ego to książki demitologizujace bohatera Afrika Korps. Biografia pióra Ralfa Reutha nie jest typową biografią. Podzielona jest na kilka bloków. Pierwszy opowiada pobieżnie o karierze Rommla jedynie sygnalizując kolejne etapy życia takie jak ukończenie Szkoły Kadetów w Gdańsku, służbę w 124 Wirtemberskim Pułku Piechoty, walki w I wojnie światowej w tym słynne zdobycie Monte Matajur, powojenna służba w 13 Pułku Piechoty w Stuttgarcie, 17 Pułku Piechoty w Goslar czy też jako wykładowca szkół wojskowych w Dreznie, Poczdamie i Wiener Neustadt. Następnie mamy epizody związane z byciem komendantem Kwatery Głównej Hitlera, dowodzenie 7 Dyw. Panc. we Francji, przeniesienie w lutym 1941 do Afryki, walki aż do El Alamein, załamanie, przeniesienie do Włoch i ostatecznie do Francji jako dowódca Grupy Armii B. Życiorys przedstawiony w książce jest bardzo skrótowy i pobieżny, więc ktoś szukający prawdziwej biografii Rommla musi sięgnąć po inne pozycje jak choćby "Żelazny Krzyż" Frasera. Reuth natomiast w kolejnych blokach swojej pracy koncentruje się tak na prawdę na obrazie Rommla jako dowódcy, szeroko opisuje budowanie mitu tego feldmarszałka przez propagandę niemiecką (również brytyjską, co służyło tłumaczeniu swoich porażek w Afryce i ostatecznemu wykreowaniu obrazu brytyjskich dowódców jako tych, którzy tegoż Lisa Pustyni ostatecznie pokonali),nie unika tematu wierności Hitlerowi czy też załamania się w Afryce oraz Francji po lądowaniu Aliantow. Duża część książki to kwestia potencjalnego udziału Rommla w spisku i zamachu na Hitlera 20 lipca 1944, obciążających go zeznań ludzi takich jak Stulpnagel, czy Hofacker oraz kwestia stosunków z adiutantem Speidlem, który w spisku bral udział. Mamy też obraz sądu nad Rommlem i ostatecznie jego samobójstwo. Na ostatnich stronach autor opisuje powojenne losy "mitu Rommla". Z pracy tej wyłania się generał wierny Hitlerowi, dobry dowódca szczebla dywizji, świetnie potrafiący improwizować w sytuacji braków zaopatrzenia, który jednak miał swoje słabości, skrzętnie skrywane przez propagandę. Warto przeczytać jako praca uzupełniająca oficjalne biografie Rommla. Dobre jest podsumowanie Reutha, w którym jednym zdaniem przedstawił on podejście Rommla do ideologii nazistowskiej i ruchu oporu przeciwko Hitlerowi: "tak na prawdę nie rozumiał istoty nacjonalizmu, jak również pobudek, które kierowały członkami ruchu oporu".

Prace takie jak ta, czy też "Mit Rommla" Remy'ego to książki demitologizujace bohatera Afrika Korps. Biografia pióra Ralfa Reutha nie jest typową biografią. Podzielona jest na kilka bloków. Pierwszy opowiada pobieżnie o karierze Rommla jedynie sygnalizując kolejne etapy życia takie jak ukończenie Szkoły Kadetów w Gdańsku, służbę w 124 Wirtemberskim Pułku Piechoty, walki w I...

Nie jest to typowa biografia najsłynniejszego niemieckiego dowódcy II wojny światowej. Szczegóły biograficzne autor podaje w ilości minimalnej, podobnie nie rozwodzi się nad wyczynami bitewnymi „Lisa Pustyni”. Opisy operacji czysto militarnych właściwie w książce nie występują. R.G. Reuth skupił się natomiast na kilku wybranych zagadnieniach dotyczących feldmarszałka. Po pierwsze, na jego ustosunkowaniu się wobec Hitlera (do końca uważał „wodza” za wybitnego przywódcę Niemiec i w zasadzie postał mu wierny). Po drugie, na ocenie Rommla jako dowódcy na szczeblu strategicznym (feldmarszałek nie był zorientowany w ogólnych planach wojennych Hitlera i wysuwane przezeń pomysły nijak miały się do rzeczywistego biegu wydarzeń),operacyjnym (odnosił wielkie sukcesy, opierając się głównie na śmiałości i szybkości działania) oraz taktycznym (wykazywał się dużą pomysłowością, bez potrzeby ingerował jednak w dowodzenie na niższych szczeblach),a także na stosunku do zwierzchników i podwładnych (podległych sobie oficerów traktował szorstko, często bezpodstawnie zarzucając im niekompetencję a nawet tchórzostwo, pozbawiając stanowisk itp., z kolei ze zwierzchnikami pozostawał często w konflikcie, zwłaszcza z konserwatywnymi generałami wywodzącymi się z arystokratycznych rodzin pruskich, korzystał tu z osobistego poparcia Hitlera). Po trzecie, na roli propagandy w wykreowaniu sławy feldmarszałka (był ulubieńcem Hitlera i Goebbelsa, którzy widzieli w nim ucieleśnienie ideału nowego, niemieckiego żołnierza, wychwalali również Rommla jego brytyjscy przeciwnicy – by ukryć własne niedociągnięcia i niekompetencję, on sam w końcu bardzo dbał o reklamę swoich sukcesów i własnej osoby). Po czwarte, na kwestii domniemanego udziału feldmarszałka w konspiracji wojskowej wymierzonej przeciwko Hitlerowi (nie brał w niej udziału, usiłowano tylko, bez powodzenia, pozyskać jego akceptację, już samo to uczyniło jednak Rommla podejrzanym w oczach Hitlera i doprowadziło do wymuszonej, samobójczej śmierci). Po piąte, na pośmiertnej legendzie otaczającej „Lisa Pustyni” w Niemczech i za granicą (o dziwo, wielką rolę odegrali w jej stworzeniu autorzy anglosascy, w samych Niemczech natomiast dawny bliski współpracownik, uczestnik konspiracji antyhitlerowskiej, którego zeznania najbardziej przyczyniły się w 1944 r. do śmierci feldmarszałka, legenda ta przeżywała zresztą różne fazy, okresy przypływów i odpływów, w zależności od aktualnych potrzeb politycznych). W kwestiach tych Autor wykazuje się dużą kompetencją, znajomością epoki oraz różnego rodzaju źródeł i literatury. Dostarcza wielu informacji i oświetla postać Rommla w niestandardowy sposób. Zawiedzeni lekturą mogą się natomiast poczuć typowi „militaryści”. Dużą zaletę książki stanowią bardzo licznie zamieszczone fotografie, związane z samą osobą feldmarszałka oraz prowadzonymi przez niego kampaniami.

Nie jest to typowa biografia najsłynniejszego niemieckiego dowódcy II wojny światowej. Szczegóły biograficzne autor podaje w ilości minimalnej, podobnie nie rozwodzi się nad wyczynami bitewnymi „Lisa Pustyni”. Opisy operacji czysto militarnych właściwie w książce nie występują. R.G. Reuth skupił się natomiast na kilku wybranych zagadnieniach dotyczących feldmarszałka. Po...

Bardzo udana, moim zdaniem, demitologizacja Rommla. I dość boleśnie zaskakująca, jak sądzę, dla kogoś, kto mógł mówić o najsłynniejszym feldmarszałku III Rzeszy tylko w superlatywach. Według książki był on, owszem, wybitnym i nieuwikłanym w zbrodnie wojenne dowódcą, ale też zadufanym w sobie karierowiczem, który pożądał przede wszystkim przysłowiowego blasku fleszy i kolejnych odznaczeń, jednocześnie będąc absolutnie bezkrytycznym wobec Hitlera i nazizmu. Dałbym wyższą ocenę tej książce, gdyby nie trochę ciężkawy styl autora i niewielką objętość - temat zdecydowanie można było bardziej podrążyć.

Bardzo udana, moim zdaniem, demitologizacja Rommla. I dość boleśnie zaskakująca, jak sądzę, dla kogoś, kto mógł mówić o najsłynniejszym feldmarszałku III Rzeszy tylko w superlatywach. Według książki był on, owszem, wybitnym i nieuwikłanym w zbrodnie wojenne dowódcą, ale też zadufanym w sobie karierowiczem, który pożądał przede wszystkim przysłowiowego blasku fleszy i...

Dobrze napisana książka i szybko się ją czyta. Autor podjął próbę demitologizacji Rommla - pokazuje go jako karierowicza i osobę w dużej mierze wykreowaną przez hitlerowską propagandę. Wcześniej nie czytałem żadnej książki o Rommlu ale kojarzyłem go jako pozytywną postać, tj. - świetnego taktyka, który zagrał na nosie wojskom alianckim w Afryce i jednego ze spiskowców, którzy przygotowali nieudany zamach na Hitlera. Reuth różne legendy dotyczące tego kochanego przez Niemców feldmarszałka obala, ew. poddaje w wątpliwość.

Dobrze napisana książka i szybko się ją czyta. Autor podjął próbę demitologizacji Rommla - pokazuje go jako karierowicza i osobę w dużej mierze wykreowaną przez hitlerowską propagandę. Wcześniej nie czytałem żadnej książki o Rommlu ale kojarzyłem go jako pozytywną postać, tj. - świetnego taktyka, który zagrał na nosie wojskom alianckim w Afryce i jednego ze spiskowców,...