Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prace takie jak ta, czy też "Mit Rommla" Remy'ego to książki demitologizujace bohatera Afrika Korps. Biografia pióra Ralfa Reutha nie jest typową biografią. Podzielona jest na kilka bloków. Pierwszy opowiada pobieżnie o karierze Rommla jedynie sygnalizując kolejne etapy życia takie jak ukończenie Szkoły Kadetów w Gdańsku, służbę w 124 Wirtemberskim Pułku Piechoty, walki w I wojnie światowej w tym słynne zdobycie Monte Matajur, powojenna służba w 13 Pułku Piechoty w Stuttgarcie, 17 Pułku Piechoty w Goslar czy też jako wykładowca szkół wojskowych w Dreznie, Poczdamie i Wiener Neustadt. Następnie mamy epizody związane z byciem komendantem Kwatery Głównej Hitlera, dowodzenie 7 Dyw. Panc. we Francji, przeniesienie w lutym 1941 do Afryki, walki aż do El Alamein, załamanie, przeniesienie do Włoch i ostatecznie do Francji jako dowódca Grupy Armii B. Życiorys przedstawiony w książce jest bardzo skrótowy i pobieżny, więc ktoś szukający prawdziwej biografii Rommla musi sięgnąć po inne pozycje jak choćby "Żelazny Krzyż" Frasera. Reuth natomiast w kolejnych blokach swojej pracy koncentruje się tak na prawdę na obrazie Rommla jako dowódcy, szeroko opisuje budowanie mitu tego feldmarszałka przez propagandę niemiecką (również brytyjską, co służyło tłumaczeniu swoich porażek w Afryce i ostatecznemu wykreowaniu obrazu brytyjskich dowódców jako tych, którzy tegoż Lisa Pustyni ostatecznie pokonali),nie unika tematu wierności Hitlerowi czy też załamania się w Afryce oraz Francji po lądowaniu Aliantow. Duża część książki to kwestia potencjalnego udziału Rommla w spisku i zamachu na Hitlera 20 lipca 1944, obciążających go zeznań ludzi takich jak Stulpnagel, czy Hofacker oraz kwestia stosunków z adiutantem Speidlem, który w spisku bral udział. Mamy też obraz sądu nad Rommlem i ostatecznie jego samobójstwo. Na ostatnich stronach autor opisuje powojenne losy "mitu Rommla". Z pracy tej wyłania się generał wierny Hitlerowi, dobry dowódca szczebla dywizji, świetnie potrafiący improwizować w sytuacji braków zaopatrzenia, który jednak miał swoje słabości, skrzętnie skrywane przez propagandę. Warto przeczytać jako praca uzupełniająca oficjalne biografie Rommla. Dobre jest podsumowanie Reutha, w którym jednym zdaniem przedstawił on podejście Rommla do ideologii nazistowskiej i ruchu oporu przeciwko Hitlerowi: "tak na prawdę nie rozumiał istoty nacjonalizmu, jak również pobudek, które kierowały członkami ruchu oporu".