Autorskie podejście Sontag do kultury wydaje się wywodzić z dekonstrukcjonizmu, a jednocześnie twórca i dzieło łączą się w nim w moralnym oraz w intelektualnym wymiarze w jedną, nierozerwalną całość. Słynna eseistka posiadła zdolność przekrojenia dzieła kultury wszerz i wzdłuż, na cieniutkie warstewki, między którymi nieustannie doszukuje się nowych znaczeń i treści.
Dobór obiektów zainteresowania przez Sontag przywodzi mnie do niezamierzonego zapewne przez autorkę wniosku, iż właśnie dzieła kuriozalne niosą najwięcej warstw znaczeniowych, dają najszersze pole do interpretacji. Ciężko dyskutować z dogmatem o nieuchronności zmiany i rozwoju, także sztuki, dogmat ten nie przekreśla jednak wcale elegancji i czystości myśli, ku którym, w przeciwieństwie do autorki, kieruje się moje zainteresowanie, będące w myśl przedłużonej wykładni „Pod znakiem Saturna” jawnym dowodem mojego ograniczenia.
Główną zaletą eseju o Artaudzie zdaje mi się więc być to, że po jego lekturze nie trzeba już czytać samego Artauda. Jakie znaczenie ma bowiem dla odbiorcy fakt, iż Artaud poszerza w swych pismach granice kultury, skoro efekty tego działania, co przyznaje sama Sontag, nie są intersubiektywnie komunikowalne?
Zazdroszcząc zatem autorce potężnego intelektu i przenikliwości, cieszę się zarazem, że sam nie widzę przez literaturę na wylot, wówczas czytałbym ją chyba bowiem ze znacznie mniejszą ochotą.

Autorskie podejście Sontag do kultury wydaje się wywodzić z dekonstrukcjonizmu, a jednocześnie twórca i dzieło łączą się w nim w moralnym oraz w intelektualnym wymiarze w jedną, nierozerwalną całość. Słynna eseistka posiadła zdolność przekrojenia dzieła kultury wszerz i wzdłuż, na cieniutkie warstewki, między którymi nieustannie doszukuje się nowych znaczeń i treści.
Dobór...