Susan Sontag to amerykańska pisarka i eseistka – w zasadzie bardziej eseistka niż pisarka, przyjmując jako kryterium ten środek wyrazu, który przyniósł jej uznanie i sławę. Jej powieści spotykały się z ostrą krytyką, za to jej eseje były cenione i dyskutowane wkrótce po ich wydaniu i nadal budzą wiele emocji. W Polsce Susan Sontag znamy z opublikowanych parę lat temu Dzienników (tom pierwszy, tom drugi) oraz ze zbiorów esejów, m.in. Widok cudzego cierpienia, Pod znakiem Saturna i O fotografii. Ta ostatnia książka powstała na prawie dziesięć lat wcześniej, nim Sontag poznała znaną fotografkę, Annie Leibovitz i się z nią związała, ale już w książce o niej wspomina. Susan Sontag zawsze interesowała się obrazem, filmami i fotografią; w tym tomie zebrała swoje przemyślenia na temat tego, czym jest fotografia, jaką odgrywa rolę we współczesnym świecie i jak należy ją interpretować.

Z Annie Leibovitz poznały się w 1988 roku. Leibovitz była już wtedy znana ze swoich prac, które zamieszczała m.in. w magazynie „Rolling Stone”. Dość dodać, że po 10 latach współpracy z tym tytułem miała już na koncie 142 okładki.

Susan Sontag i Annie Leibovitz uzupełniały się, a ich związek określano jako symbiotyczny. Sontag doradzała Leibovitz w sprawach kariery i sugerowała jej ciekawe rozwiązania w fotografii. Rodzaj dopasowania i uzupełniania się widać nawet w fakcie, że mieszkały w dwóch szczytowych apartamentach w nowojorskim Chelsea – ich tarasy leżały naprzeciwko siebie.

Stosunki między nimi ochłodziły się, gdy Leibovitz urodziła córkę, Sarah i skupiała na niej swoją uwagę. Mimo że Sontag była obecna przy narodzinach dziewczynki i finansowo wspierała partnerkę, nie akceptowała do końca decyzji o macierzyństwie podjętej przez Leibovitz.

Jednak gdy u Sontag zdiagnozowano remisję raka, te różnice zdań i wynikające z nich oddalenie między kobietami przestało mieć znaczenie. Leibovitz wspierała Sontag, jak tylko mogła. Po śmierci Sontag w 2004 roku przygotowała album fotografii, który wzbudził kontrowersje. Odsłoniła w nich portret Susan prywatnej, Susan jako swojej partnerki, ale – i to przede wszystkim raziło wielu krytyków i oglądających zdjęcia – Susan chorej i umierającej oraz Susan na pogrzebie.

To dokument opowiadający ponad dziesięć lat ich wspólnego życia: dokument ich miłości, wspólnej pracy, rodzinnego życia, narodzin dzieci i choroby. Leibovitz mówiła o tym albumie, że to jej najważniejsze dzieło. To moja najbardziej intymna praca i opowiada najlepszą, najważniejszą dla mnie historię.

Innego zdania był syn Susan Sontag, David Rieff, który o wydanym po śmierci matki albumie powiedział, że to karnawał celebryckiej fotografii.

Na koniec zostawiłam film dokumentalny o Annie Leibovitz „Life Through a Lens”. Obejrzyjcie go, może okazać się dopełnieniem historii Sontag i Leibovitz, ale przede wszystkim samej fotografki: