O coś tu chodzi, gdzieś plącze się myśl, może nawet niegłupia, lecz pojawiające się tu i tam wulgaryzmy (nazwę je narządowymi),wywijasy i aluzje rozbijają ją, pozbawiając głębszego sensu.
Znudziłam się tymi wykwitami.

A jeśli ta recenzja wydaje się niezrozumiała, to już nie moja wina.

O coś tu chodzi, gdzieś plącze się myśl, może nawet niegłupia, lecz pojawiające się tu i tam wulgaryzmy (nazwę je narządowymi),wywijasy i aluzje rozbijają ją, pozbawiając głębszego sensu.
Znudziłam się tymi wykwitami.

A jeśli ta recenzja wydaje się niezrozumiała, to już nie moja wina.

Ten tom zawiera kilka znośnych wierszy, nic poza tym. Są takie, które poruszają, ale niewiele ma do zaoferowania Bargielska w "Nudelmanie" poza jakimś niewyważonym ładunkiem emocjonalnym. Większość utworów należałoby okroić z ostatniej strofy czy kilku wersów i koniecznie, koniecznie z tytułów.
"Obsoletki" są cudeńkiem, na poezji się zawiodłam.

Ten tom zawiera kilka znośnych wierszy, nic poza tym. Są takie, które poruszają, ale niewiele ma do zaoferowania Bargielska w "Nudelmanie" poza jakimś niewyważonym ładunkiem emocjonalnym. Większość utworów należałoby okroić z ostatniej strofy czy kilku wersów i koniecznie, koniecznie z tytułów.
"Obsoletki" są cudeńkiem, na poezji się zawiodłam.

Zbiór ten pokazuje też kobietę, która lepi swój świat i jednocześnie daje się przez ten świat lepić. Bargielska wysyła liryczne sygnały, przekazujące brak zrozumienia w kontaktach międzyludzkich; trudno jest często znaleźć granicę pomiędzy tym, co w wierszach dosłowne i fizyczne, a tym, co nieuchwytne - te dwie wartości przenikają się w Nudelmanie. Kobieta jest najsilniejsza i najsłabsza w swej złości, gdy sprzeciwia się temu, co ją spotyka; w tych momentach daje upust frustracji i rozczarowaniu otaczającym światem, odkrywając czułe punkty na mapie własnej uczuciowości. Właśnie ta niestabilność i niezrozumienie prowadzą kobietę wprost do drzwi, za którymi czeka szaleństwo.

Teraz będę żyła niczego nie rozumiejąca

pośród nierozumiejących niczego,

za to w długiej szacie z rękawami.

Nudelman to także swoista laurka złożona życiu i śmierci. Przypomina o śmiertelności każdej istoty i o kruchości naszego istnienia. A wszystko zaczyna się od drugiego wiersza Chrabąszcz, w którym autorka dotyka tematu śmierci i potrafi pochylić się nawet nad kruchym i krótkim żywotem robaka: był tylko jeden i od razu martwy, ktoś na niego nadepnął na pierwszym schodzie...

Tom poetycki Justyny Bargielskiej (Pisze po polsku - jak podaje informacja na okładce) jest naprawdę godzien uwagi. Niebanalny styl poetki dobrze oddaje kondycję człowieka, a zwłaszcza kobiety, we współczesnym świecie. Książka skłania do refleksji i może budzić kontrowersje, ale przecież od tego właśnie mamy sztukę.

ograniczenie jest w słowie ,,jest", w ,,nie ma" nie ma ograniczeń...

Zbiór ten pokazuje też kobietę, która lepi swój świat i jednocześnie daje się przez ten świat lepić. Bargielska wysyła liryczne sygnały, przekazujące brak zrozumienia w kontaktach międzyludzkich; trudno jest często znaleźć granicę pomiędzy tym, co w wierszach dosłowne i fizyczne, a tym, co nieuchwytne - te dwie wartości przenikają się w Nudelmanie. Kobieta jest...

Justyna Bargielska (1977r.),laureatka kilku nagród literackich (m.in. w 2010 roku za tomik „Dwa fiaty” otrzymała Nagrodę Literacką Gdynia),oddała w ręce swoich czytelników nowy zbiór wierszy. Trzeba zaznaczyć, że jest przeznaczony dla osób o mocnych nerwach, lubiących poezję katastroficzną, z dozą naturalizmu, miejscami brutalną. Jedni zakochają się w tej twórczości, inni będą patrzeć z odrazą, nie ma tu innej opcji. Taka jest poezja Bargielskiej, chociaż to chyba pierwszy zbiorek, w którym w takim stopniu podejmuje wspomnianą powyżej narrację.

Ogólnie dużo tu o śmierci, czy ściślej rzecz ujmując o jej przeżywaniu przez podmiot, odczuwaniu każdym zmysłem. Nasuwają się obrazy iście katastroficzne, pełne zagłady i opuszczenia. Nie ma człowieka, Boga, miłości. Jest to, co jest i trzeba się z tym pogodzić, można co najwyżej mówić o tym i szukać jakiegoś ratunku, który może kiedyś nadejdzie. Podmiot jest bardzo mocno wycofany z życia: „Jaram się, że mnie wcale nie ma” (Rio Negra),aby za moment mocno je przeżywać, drążyć swoją duszę i samounicestwiać się. Może dziwi, że w tym wrogim, apokaliptycznym świecie pojawiają się wątki religijne, takie jakby ciche wołanie do Boga o pomoc a zaraz oskarżanie go o całe zło tego świata: ”Po prostu chodzi mi o to, żebyśmy pamiętali / że Bóg stworzył świat, żeby nas pobrudził (Mrs Wolverine). Ta rzeczywistość jest przerażająca, zewsząd czyha śmierć i rozpacz. W wierszu (Próba doszorowania) podmiot opowiada o zasłyszanym od włoskiego księdza ostrzeżeniu, aby podczas trzęsienie ziemi stać pod futryną, dalej dodaje: „Całe życie stoję pod futryną, a dwa razy nawet sama nią byłam”. Także tkwi w odrętwieniu i nieistnienieniu, ciągłym bólu i lęku przed rzeczywistością. A w tej brakuje także miłości, która owszem jest dana człowiekowi, ale na chwilę i niesie ze sobą wiele bólu, tęsknot: „ Ślicznie ci było w moim staniku, kochany / ale Pan najwyraźniej przeznaczył mi inny kielich (Król w świecie żaluzji). Może nie ma jej dlatego, albo może jest na chwilę tylko dlatego, że zamknięta jest w ciele. Tak samo, jak podmiot, który odczuwa swoje uwięzienie w materialności: „Opłakiwać twoje ciało, być zjadana w swoim, / i pilnować, by nikt nie podchodził” (Na czas zamknięcia gładki). Podmiot miota się, szuka i nie może ukonstytuować w zastanej rzeczywistości. Balansuje na granicy życia i śmierci, przeciwieństw, sensu i bezsensu. Moza odczuć, że przez szarą i gęstą mgłę utkaną z ciężkich wersów, przebija jakiś nikły płomyk światła, którego jednak żadną siłą nie da się rozpalić, zachować. Zostaje ciche czekanie i zgoda na życie ze wszystkimi jego ograniczeniami i bólem. W powodzi beznadziei, odczłowieczonego sexu i pustki, to właśnie pogodzenie się ze sobą i światem niesie jakieś pocieszenie: „Prawda mnie wyzwoli, czyli obedrze do kości (…) Po prostu będę z ty żyła (W tym kraju ludzie jedzą nadal mnóstwo wiewiórek).

I jeszcze okładka. Dom bez okien, ma jedyne drzwi i rośnie przy nim drzewo z umieszczonym wewnątrz korony liści chaotycznym tekstem. Ten dom to więzienie, w którym tkwi podmiot. Ale podczas lektury odnosi się wrażenie, że wciąż szuka swojego okna na świat, a może szuka w sobie siły aby takie okno na ten świat otworzyć?

- See more at: http://annanogaj31.blogspot.com/search?updated-max=2014-09-09T14:25:00%2B02:00&max-results=3&start=3&by-date=false#sthash.PPt8xt3J.dpuf

Justyna Bargielska (1977r.),laureatka kilku nagród literackich (m.in. w 2010 roku za tomik „Dwa fiaty” otrzymała Nagrodę Literacką Gdynia),oddała w ręce swoich czytelników nowy zbiór wierszy. Trzeba zaznaczyć, że jest przeznaczony dla osób o mocnych nerwach, lubiących poezję katastroficzną, z dozą naturalizmu, miejscami brutalną. Jedni zakochają się w tej twórczości,...

Dosłownie jeden wiersz dał mi chwilę do myślenia nad życiem, jego niestabilnością i ludzkim kłamstwem. W odpowiedzi na resztę pozwolę sobie przytoczyć inny wiersz:

„już
kurwa
brak mi

słów”

Dosłownie jeden wiersz dał mi chwilę do myślenia nad życiem, jego niestabilnością i ludzkim kłamstwem. W odpowiedzi na resztę pozwolę sobie przytoczyć inny wiersz:

„już
kurwa
brak mi

słów”

Bargielska często mnie zachwyca :-).

Bargielska często mnie zachwyca :-).