Podobnie jak w tomiku "Imię i znamię", wiersze przechodzą płynnie jeden w drugi tak, że można je czytać jako jeden utwór. I tak właśnie czytałem te wiersze, jako jedno dzieło, bez przerw, żeby mi nic nie umknęło.

Jak zwykle ważną rolę w wierszach poety odgrywa matka i jej przeszłość, odrzucenie przez innych ludzi i w końcu choroba psychiczna, którą Tkaczyszyn-Dycki przekuwa w wielki atut - matka w swoich schizofrenicznych urojeniach wierzy, że jest kochanką Norwida.

Pozostałymi motywami przewodnimi tomiku są poezja i wojsko. Częste w innych tomikach motywy seksualne, tutaj odgrywają znacznie mniejszą rolę.

Poeta ratuje od zapomnienia z pozoru mało znaczące osoby związane z jego dorastaniem, jak dalsze ciotki. Jawią się one jako nieszczęśliwe, ale jakże drogie istoty. No i co mnie urzeka - czerpie hojnie z języka swojego dzieciństwa.

Podobnie jak w tomiku "Imię i znamię", wiersze przechodzą płynnie jeden w drugi tak, że można je czytać jako jeden utwór. I tak właśnie czytałem te wiersze, jako jedno dzieło, bez przerw, żeby mi nic nie umknęło.

Jak zwykle ważną rolę w wierszach poety odgrywa matka i jej przeszłość, odrzucenie przez innych ludzi i w końcu choroba psychiczna, którą Tkaczyszyn-Dycki...

„Jestem kochanką Norwida” oświadczyła mi – ni stąd, ni zowąd – moja matka. Miałem jedenaście, najwyżej dwanaście lat. Matka od dłuższego już czasu skazana była na leczenie psychiatryczne. Poczułem nagle jedno wielkie łomotanie. Jedno wielkie gradobicie. Koniec świata w pojęciu jedenastoletniego chłopca. Norwida znałem z okładki szkolnego zeszytu, był to Norwid z okresu emigracji paryskiej, dogorywający w zakładzie św. Kazimierza. Otóż matka, spoglądając na tę okładkę, oświadczyła mi, że jest to ktoś niesłychanie jej bliski, tak bardzo bliski, że bez względu na nieprawdopodobieństwo tej historii – chciałem w nią z dnia na dzień uwierzyć.

Tak Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki tłumaczy tytuł swojego tomiku Kochanka Norwida. Zbiór ten jest zdecydowanie najbardziej osobistym i intymnym ze wszystkich dzieł poety. Możemy sobie zadawać pytanie, czy twórca rzeczywiście się odkrywa w swoich wierszach, czy mamy do czynienia jedynie z liryczną maską. Jednakże, bez względu na to, ile prawdy o poecie z Wólki Krowickiej znajdziemy między wersami, trzeba oddać, że książka jest przejmująca, miejscami dojmująco smutna i sprawia wrażenie obcowania z prawdą.

wszystko zaś zaczęło się w 1962 roku

kiedy otrzymałem oprócz ust niezbędną

parę rąk i nóg jak by to powiedzieć

rąk i nóg nie do uświnienia

(…)

Tkaczyszyn-Dycki przenosi czytelnika do krainy swojego dzieciństwa, małej ojczyzny, na wschodnie rubieże Polski. Młodość ta jednak pozbawiona została beztroski. Wiersze, wchodzące w skład tomu, nie są miłymi wspomnieniami, do których chce się wracać – to raczej coś, o czym nie można zapomnieć. Poeta opowiada historię swojej matki, tytułowej kochanki Norwida, która wywarła wpływ na jego przyszłą twórczość. Mamy więc pogranicze polsko-ukraińskie, żołnierzy, deportacje i, co chyba najważniejsze, poszukiwanie własnej tożsamości.

Całość - http://monweg.blog.onet.pl/2015/10/08/kochanka-norwida-eugeniusz-tkaczyszyn-dycki/

„Jestem kochanką Norwida” oświadczyła mi – ni stąd, ni zowąd – moja matka. Miałem jedenaście, najwyżej dwanaście lat. Matka od dłuższego już czasu skazana była na leczenie psychiatryczne. Poczułem nagle jedno wielkie łomotanie. Jedno wielkie gradobicie. Koniec świata w pojęciu jedenastoletniego chłopca. Norwida znałem z okładki szkolnego zeszytu, był to Norwid z okresu...

http://teksty-zebrane.blogspot.com/2014/10/eugeniusz-tkaczyszyn-dycki-kochanka.html

http://teksty-zebrane.blogspot.com/2014/10/eugeniusz-tkaczyszyn-dycki-kochanka.html

Takiej poezji łaknę!

Takiej poezji łaknę!