Kiedyś kryminały były moim ulubionym rodzajem literatury - pochłaniałam je setkami. Po jakimś czasie stałam się już bardzo wybredna, bo zaczęłam zauważać, jak bardzo są powtarzalne, przewidywalne, i właściwie prawie nigdy nie są w stanie mnie zaskoczyć.

Powieści Puzyńskiej właśnie takie dla mnie są - zaskakujące. Przekonują mnie, że nawet wśród zalewu książek banalnych i słabych wciąż mogą zdarzyć się perełki. Autorka przypomniała mi, jaki naprawdę powinien być dobry, klasyczny kryminał. Fabuła jest tutaj niczym labirynt, tropy coraz bardziej mylne, a podejrzanym wydaje się być każdy... Tak samo jak każdy ma sekrety, każdy coś ukrywa, nie wiadomo tylko, czy zbrodnię, czy może tylko coś wstydliwego, brudnego, podłego?

Rozbudowana warstwa obyczajowa sprawia, że czytałam z jeszcze większym zaciekawieniem, chociaż odmalowany przez autorkę obraz społeczeństwa raczej nie napawa optymizmem. Wszystko może stać się motywem zbrodni - zemsta, zawiść, zdrada, pieniądze, strach... Nie tylko zabójca ma coś na sumieniu.

Drugi tom serii o Lipowie utwierdził mnie tylko w tym, że wciąż może powstawać coś świeżego, co przełamie znużenie i niechęć. I nie porównujmy Puzyńskiej do skandynawskich autorów - według mnie jest od nich o wiele lepsza.

Kiedyś kryminały były moim ulubionym rodzajem literatury - pochłaniałam je setkami. Po jakimś czasie stałam się już bardzo wybredna, bo zaczęłam zauważać, jak bardzo są powtarzalne, przewidywalne, i właściwie prawie nigdy nie są w stanie mnie zaskoczyć.

Powieści Puzyńskiej właśnie takie dla mnie są - zaskakujące. Przekonują mnie, że nawet wśród zalewu książek banalnych i...