Fantastyczna poetycka, choć pisana prozą, podróż przez świat ziół, bylin i kwiatów. Inne spojrzenie na rosnące blisko nas rosliny. Bardzo polecam.

Fantastyczna poetycka, choć pisana prozą, podróż przez świat ziół, bylin i kwiatów. Inne spojrzenie na rosnące blisko nas rosliny. Bardzo polecam.

Myślę, że ta niepozorna, znaleziona przypadkiem książka będzie mi jeszcze długo towarzyszyć. Coś fantastycznego- mądrość ludowa, ciekawostki botaniczne, fenomenalne cytaty starożytnych autorów oraz duża doza wrażliwości. Wszystko to odnajdujemy w "Zielsku" Sołouchina. Prawdziwa księga leśnych tajemnic, a tym samym pozycja niezbędna na półce każdego miłośnika przyrody.

Myślę, że ta niepozorna, znaleziona przypadkiem książka będzie mi jeszcze długo towarzyszyć. Coś fantastycznego- mądrość ludowa, ciekawostki botaniczne, fenomenalne cytaty starożytnych autorów oraz duża doza wrażliwości. Wszystko to odnajdujemy w "Zielsku" Sołouchina. Prawdziwa księga leśnych tajemnic, a tym samym pozycja niezbędna na półce każdego miłośnika przyrody.

Władimir Aleksiejewicz Sołouchin (1924 -97) – poeta i pisarz rosyjski. Pochowany w rodzinnej wsi. Tworzył głównie w okresie Związku Radzieckiego. Jeden z głównych przedstawicieli nurtu wiejskiego .
W tej książce, która jest poniekąd odskocznią od realnego świata, snuje opowieści dla ekologów, aktywistów partii "Zielonych" i w ogóle miłośników przyrody. Obawiam się, że jednak część czytelników podzieli moje zdanie, iż oprócz truizmów i paru ciekawostek, mamy całą gamę mądrości (by nie powiedzieć dyrdymał),bez których świetnie się żyje we współczesnym świecie. Książkę wzbogacają dykteryjki jak poniższa (s. 20):
„Pewien mędrzec ze Wschodu nauczał, że jeśli chce się zachować zdrowie, należy w życiu jak najczęściej przypatrywać się zielonej trawie płynącej wodzie i pięknym kobietom. Jakiś człowiek praktyczny zapytał go, chcąc uściślić, czy nie można by się ograniczyć jedynie do kobiet, pominąć zaś trawę i wodę ? „Jeśli nie będziesz przyglądał zielonej trawie i płynącej wodzie, zabraknie ci ochoty do patrzenia na kobiety” - tak brzmiała odpowiedź.”
Dzięki bałamutnemu pytaniu otrzymaliśmy mądrą odpowiedź, która wpędziła mnie w zadumę skutkującą odłożeniem książki na dni dwa.

Powróciłem do lektury z obowiązku i dzielnie znosiłem wykłady o właściwościach leczniczych różnych roślin, mimo mojej profesjonalnej wiedzy na temat wykorzystywania każdej wzmianki z medycyny ludowej przez firmy farmaceutyczne całego świata i bogactwie ich między innymi dzięki zastosowaniu metody „screen” w rozpracowaniu ludowych wierzeń.
Zniechęciłem się jednak kompletnie, gdy Sołouchin zadbał o mój intelekt rewelacjami takimi jak poniższa (s. 25):
„....Tołstoj (Lew oczywiście, jako, że w naszej literaturze było paru Tołstojów, ale Lew był tylko jeden, nawet gdybyśmy to imię pisali z małej litery!) lubił zawsze mieć w swoim gabinecie garstkę suchej trawy...”
Miłośnikom trawy lub/i ziołolecznictwa polecam, pozostałym - nie, lecz, by nie wzbudzać kontrowersji daję gwiazdek aż 3.

Władimir Aleksiejewicz Sołouchin (1924 -97) – poeta i pisarz rosyjski. Pochowany w rodzinnej wsi. Tworzył głównie w okresie Związku Radzieckiego. Jeden z głównych przedstawicieli nurtu wiejskiego .
W tej książce, która jest poniekąd odskocznią od realnego świata, snuje opowieści dla ekologów, aktywistów partii "Zielonych" i w ogóle miłośników przyrody....

Radziecka książeczka o pokrzywach i innych kwiatkach napisana w latach 70-tych jest zaskakująco aktualna. Żyjemy w świecie hałasu i postępu technologicznego, nie dziwi nas złożoność konstrukcji samolotu, a już na pewno nie pochylamy się nad niezwykłymi mechanizmami sprawiającymi, że fruwa nasionko dmuchawca.

Wołodia, jak nazywają go przyjaciele, jest pisarzem i poetą radzieckim, jednak daleko mu do socrealizmu i chwalenia chłoporobotników w kołchozach. W swoich rozważaniach często wraca do ruskiej wsi sprzed rewolucji, gdzie szacunek do ziemi i wiedza o tym, co z niej wyrasta przechodziły z pokolenia na pokolenie.

Autor sam zaznacza, że nie jest naukowcem ani botanikiem, opiera się na ciekawostkach popularno-naukowych, cytuje wiersze klasyków, opowiada o swoich obserwacjach, przytacza spotkania z prawdziwymi znachorami, a nawet ośmiela się krytykować politykę rolną Związku Radzieckiego, przez którą zmniejsza się powierzchnia łąk, co jego zdaniem jest niekorzystne zarówno dla przyrody jak i dla gospodarki.

Po lekturze tej książki, człowiek uważniej przygląda się trawie po której stąpa i z większą czułością pochyli się i nad różą, i nad pokrzywą.

Radziecka książeczka o pokrzywach i innych kwiatkach napisana w latach 70-tych jest zaskakująco aktualna. Żyjemy w świecie hałasu i postępu technologicznego, nie dziwi nas złożoność konstrukcji samolotu, a już na pewno nie pochylamy się nad niezwykłymi mechanizmami sprawiającymi, że fruwa nasionko dmuchawca.

Wołodia, jak nazywają go przyjaciele, jest pisarzem i poetą...