"Ja kibic" to książka paradoks - z jednej strony wciąga czytelnika i pochłania go na długie godziny, a z drugiej zaś przebija się w niej monotonia. Ta "jednostajność" ma jednak swój urok, gdyż dzięki temu fabuła zaskakuje nas nagłymi zwrotami akcji i wzbudza w nas emocje.
Na uwagę zasługuje fakt, że autor posługuje się prostym, wręcz ulicznym językiem, który na szczęście nie jest nasycony wulgaryzmami. Polski przekład wiernie oddaje ten specyficzny piłkarski klimat, co jest ogromnym atutem książki. Dobrze wiemy jak polskie tłumaczenie potrafi zepsuć dobrą lekturę.
Jeśli chodzi o treść, to poznajemy życie bohatera od samego dzieciństwa, a co jest oczywiste, historia skupia się na etapie wstąpienia do Policji i dalszej służby. Niedługo po zostaniu funkcjonariuszem, wciela się w rolę policjanta pracującego pod przykryciem, który będąc w specjalnym zespole, ma za zadanie zgromadzić dowody przeciwko pseudokibicom Millwall FB. I właśnie tutaj może pojawić się nuda, która opiera się na kolejnych spotkaniach w pubach i wypijaniu ogromnej ilości piwa w towarzystwie kiboli...
James Bannon stara się nam odzwierciedlić rozterki, z którymi musiał się nieustannie zmagać. Chociaż z początku podchodził do tej sprawy czysto służbowo, to wraz z angażowaniem się w operację, zaczął utożsamiać się z pasją kibicowania oraz pojawiły się dylematy dotyczące jego prawdziwej tożsamości. W jednym zdaniu można powiedzieć, że ta książka uświadomi każdego jak ciężka jest to robota.
Według mnie zdecydowanie zabrakło dokładniejszej charakterystyki pseudokibiców angielskich z lat 1970-1990, o których autor (jako o ogóle) opowiadał niewiele.
Podsumowując, "Ja kibic" opowiada o pracy przykrywkowca, który nie dość, że żyje w ciągłym stresie i zagrożeniu, to jeszcze musi zmagać się z przeciwnościami wynikającymi z braku sprzętu czy też złych decyzji przełożonych. Po tej lekturze uwierzycie, że nie tylko w polskiej Policji jest tyle absurdów, chociaż należy pamiętać o czasach, w których wówczas temat operacji wnikania w środowiska przestępców dopiero raczkował. O portrecie kibiców z tamtego okresu niestety niewiele się dowiecie.
6/10
PS. Dla dopełnienia obrazu pracy bohatera książki, polecam obejrzeć film I.D., do którego scenariusz pisał m.in. autor "Ja kibic".

"Ja kibic" to książka paradoks - z jednej strony wciąga czytelnika i pochłania go na długie godziny, a z drugiej zaś przebija się w niej monotonia. Ta "jednostajność" ma jednak swój urok, gdyż dzięki temu fabuła zaskakuje nas nagłymi zwrotami akcji i wzbudza w nas emocje.
Na uwagę zasługuje fakt, że autor posługuje się prostym, wręcz ulicznym językiem, który na szczęście...