Nie sprawiło mi trudności ustalenie, jaką ilość gwiazdek chciałbym przyznać tej połówce powieści - skoro jest to jedna z powieści wchodzącej w skład Archiwum Burzowego Światła, to naturalne było wystawienie wszystkich z możliwych. Trudność pojawia się dopiero, gdy potrzeba napisać coś o tej książce. I całą winę za to zrzucam na wydawnictwo MAG. Jak już zauważyłem w ocenie Dawcy Przysięgi I, powieść Sandersona została przerwana w pół zdania. Przez to musiałem jeszcze raz poświęcić kilka dni na ponowne przeczytanie części pierwszej tego tomu, by wiedzieć dokładnie, co dzieje się w części drugiej. Nie nudziłem się, czytając znowu Dawcę Przysięgi I, bo to Sanderson, ale czytanie drugiej połówki książki po półrocznej przerwie z domieszką przygotowań maturalnych byłoby ciężkie bez odświeżenia sobie wydarzeń. Gdy już w kilku zdaniach wylałem swój żal, co do decyzji wydawnictwa i czyjejś niekompetencji w podjęciu takiego kroku, czy niedopatrzeniu, by obie części zostały wydane w krótkim odstępie czasu, mogę przystąpić do oceny samej drugiej połówki Dawcy Przysięgi. Przede wszystkim rzuca się w oczy fakt, że te wewnętrzne sandersonowe części książki są stopniowo coraz bardziej intensywne w wydarzenia. I dzięki temu Dawca Przysięgi II jest zdecydowanie bardziej ciekawe. Dzieje się tu więcej, wydarzenia wzbudzają coraz to silniejsze emocje. Jak to zwykle w tym cyklu powieści, kulminacja następuje dokładnie w ostatniej części. To właśnie wtedy zostałem niemal wbity w łóżko/kanapę, wyprostowałem się i słuchałem z zapartym tchem o walce Dalinara, sił alethyjskich i pozostałych ulubieńców z siłami Odium. Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że zakończenie Dawcy Przysięgi było najmocniejszym wśród zakończeń tomów Archiwum. Na kolejne uznanie zasługują retrospekcje dotyczące Dalinara. Nie ukrywam, że zaraz po Kaladinie jest to moja ulubiona postać i po przeczytaniu Słów Światłości nie mogłem doczekać się poznania historii arcyksięcia Kholinów. I nie zawiodłem się. Dzięki temu bohater stał się jeszcze bardziej ludzki, już nie tak idealny, a pewnymi momentami czułem do niego odrazę wymieszaną ze współczuciem. A wszystkie to było przygotowane, by wzbudzić podziw w ostatnich rozdziałach. Oczywiście niczym nowym nie będzie, gdy powiem, że bohaterowie jak byli dobrzy w Dawcy Przysięgi I, tak i tutaj trzymają poziom i tylko darzy się ich coraz większą sympatią lub niechęcią. Uważam zatem, że zarówno Dawca Przysięgi II, jak i cały 3. tom Archiwum nadal trzyma poziom serii i rozwija ją w niesamowicie ciekawym kierunku. Nic, tylko oczekiwać na kolejne powieści tego autora, a szczególnie w tej serii. Na koniec wyrażę tylko pochwałę dla Sandersona, że nie stosuje tanich cliffhangerów, by fani z niepewnością czekali na kolejną część, a zamyka główny wątek części w całości i daje fundamenty pod kolejną.

Nie sprawiło mi trudności ustalenie, jaką ilość gwiazdek chciałbym przyznać tej połówce powieści - skoro jest to jedna z powieści wchodzącej w skład Archiwum Burzowego Światła, to naturalne było wystawienie wszystkich z możliwych. Trudność pojawia się dopiero, gdy potrzeba napisać coś o tej książce. I całą winę za to zrzucam na wydawnictwo MAG. Jak już zauważyłem w ocenie...